KH5_”O nich się mówiło…”

IX. „O Nich się mówiło …”

Ci, którzy tworzyli przemysł wielkiej syntezy chemicznej

Historię polskiego przemysłu chemicznego, a w nim przemysłu wielkiej syntezy chemicznej, tworzyli przede wszystkim ludzie. Dlatego w tekście starałem się uwypuklić wiele nazwisk, związanych z konkretnymi osiągnięciami.
Niestety, nie sposób wymienić wszystkich twórców w sytuacji, gdy materiały źródłowe, na skutek całej lawiny zmian organizacyjnych w przemyśle, po prostu nie istnieją. Dlatego też z całą pewnością można stwierdzić, że twórców polskiej syntezy chemicznej było znacznie więcej, niż wymienionych na następnych stronach nazwisk. W tych przypadkach, gdy źródła jeszcze istniały, starałem się podać dość szczegółowe charakterystyki. Tam, gdzie nie można było do nich dotrzeć, niech chociaż wymienione nazwisko upamiętni wkład pracy i osiągnięcia.
Tym niemniej odczuwam wielki niedosyt, gdy analizując otrzymane z poważnych zakładów materiały znajdowałem na przykład przy podanym nazwisku tylko taką wzmiankę: „specjalista od najtrudniejszych konstrukcji stalowych” przy okresie zatrudnienia prawie 40 lat! Jak łatwo zapomina się o osiągnięciach… A oto poniżej Ci, którzy budowali i tworzyli polski przemysł syntezy chemicznej.

BAZAN Adam, mgr inż. chemik, urodzony w 1924 roku, ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej. Pracę zawodową rozpoczął w październiku 1948 roku w Fabryce Odczynników Chemicznych w Gliwicach, skąd po roku (listopad 1949) przeszedł do Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu, pracując do 14 marca 1965 roku kolejno na stanowiskach: kierownika oddziału, wydziału, szefa produkcji i kierownika zakładu. W tym czasie opracował szereg nowych technologii i usprawnił wiele procesów technologicznych. W dniu 15 marca 1965 roku objął stanowisko dyrektora ds. produkcji a następnie dyrektora naczelnego Zakładów Chemicznych w Blachowni Śląskiej, by po sześciu latach, tj. w dniu 14 marca 1971 roku awansować na stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Azotowego. Po reorganizacji, tj. po połączeniu Zjednoczenia Przemysłu Azotowego ze Zjednoczeniem Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego w jedno Zjednoczenie Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego (styczeń 1972 r.), pełnił aż do końca istnienia tego Zjednoczenia funkcję dyrektora naczelnego. Wyróżniony najwyższymi odznaczeniami państwowymi, w tym Orderem Sztandaru II klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

BERNACKI Ludwik, urodzony w 1937 roku w Krakowie, mgr inż. budownictwa, absolwent Politechniki Krakowskiej. Pracę zawodową rozpoczął jako stażysta w Przedsiębiorstwie Przemysłowym Budowy Huty im. Lenina w Krakowie w roku 1960; od roku 1961 do 1963 był kierownikiem budowy i dalej, do roku 1967 był kierownikiem zespołu obiektów w budowie. W roku 1967 objął stanowisko naczelnego inżyniera w przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego w Krakowie i pełnił tę funkcję do 14 września 1972 roku, kiedy uzyskał nominację na stanowisko dyrektora naczelnego „Naftobudowy”, które piastował do 30 czerwca 1990 roku. Był Radnym Rady Narodowej Miasta Krakowa i posłem Ziemi Krakowskiej w Sejmie RP. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

BIEL Jan, mgr inż. chemik po Politechnice Śląskiej w Gliwicach, urodzony w 1932 roku w Krakowie. Pracę w przemyśle chemicznym rozpoczął w Zjednoczeniu Tworzyw Sztucznych, następnie po reorganizacji pracował w Zjednoczeniu Tworzyw Sztucznych, Farb i Lakierów a następnie we Wrocławskiej Fabryce Farb i Lakierów. W roku 1962 został przeniesiony służbowo do Zjednoczenia Przemysłu Syntezy Chemicznej w Gliwicach a po zmianach organizacyjnych z dniem 1 stycznia 1965 roku został naczelnikiem wydziału Produkcji i Planowania w Zjednoczeniu Przemysłu Azotowego w Krakowie. Po połączeniu z przemysłem rafineryjnym w nowym Zjednoczeniu objął stanowisko Głównego Inżyniera ds. Produkcji a następnie został mianowany na stanowisko dyrektora ds. Produkcji i Obrotu Towarowego. W dniu 1 stycznia 1982 roku został Pełnomocnikiem Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego ds. Zagospodarowania Nawozów Mineralnych i Środków Ochrony Roślin oraz ds. Petrochemii i Rafinerii. Po kolejnych zmianach organizacyjnych zajmował stanowisko dyrektora Zrzeszenia Przedsiębiorstw Syntezy Chemicznej i Rafinerii Nafty „Petrochemia” w Krakowie. Przez wiele lat był przewodniczącym polskiej sekcji nawozów w Stałej Komisji Przemysłu Chemicznego RWPG. Odznaczony między innymi Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiada odznakę „Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego”.

CEMPIEL Kazimierz, urodził się w roku 1920 w Wadowicach i po zdaniu matury w roku 1939 i ukończeniu studiów wyższych na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, w roku 1950 uzyskał tytuł magistra inżyniera o specjalności energetyczno-mechanicznej. Pracę zawodową rozpoczął w Hucie „Pokój”, skąd przeszedł na stanowisko projektanta do Biura Projektów „Biprochem” w Gliwicach, następnie do Biura Projektów „Proerg” w Katowicach i do 1961 roku pracował kolejno na stanowiskach kierownika pracowni i naczelnego inżyniera. W roku 1961 rozpoczął pracę w Biurze Projektów „Prosynchem” w Gliwicach na stanowisku generalnego projektanta, następnie zastępcy dyrektora, a od 1 stycznia 1975 roku do 1990 roku był dyrektorem naczelnym. Był członkiem Rady Naukowej ICSO w Blachowni oraz Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach. Otrzymał liczne odznaczenia, z Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski włącznie. Jest współtwórcą kilku patentów.

CHMIELEWSKI Konstanty, urodzony w 1931 roku w Bydgoszczy. Mgr inż. chemik – absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat pracy zawodowej związany z przemysłem azotowym a konkretnie z Zakładami Azotowymi w Kędzierzynie, w których w latach 1953 – 1956 pracując na stanowisku starszego inżyniera a następnie kierownika zmiany Wydziału Amoniaku, uruchomił produkcję amoniaku. W latach 1956 – 1958 był zastępcą kierownika Wydziału Amoniaku a potem do 1960 roku zastępcą kierownika Zakładu Amoniaku. W latach 1960 – 1964 kierował Wydziałem Gazowym, a w latach 1964 – 1965 był głównym specjalistą ds. amoniaku i do 1966 roku funkcję głównego technologa. Od 16 lutego 1966 roku do 30 września 1969 roku był zastępcą dyrektora ds. Produkcji. Jego zasługą w kolejnych latach było uruchomienie instalacji bezwodnika kwasu ftalowego (1970, 1976, bezwodnik II i III), następnie budowa instalacji bezwodnika kwasu maleinowego (1968 – 1973). W latach 1974 – 1977 kierował Nowodworskimi Zakładami Chemii Gospodarczej „Pollena”, a w listopadzie 1977 roku wrócił do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie na stanowisko dyrektora naczelnego. Z jego inicjatywy wybudowano nowe instalacje, rn.in. alkoholi OXO, amoniaku, saletrzaku, kwasu azotowego.
Posiada liczne, wysokie odznaczenia państwowe m.in.: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę Honorową SITPChem, Złotą Odznakę Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego. Członek wielu Rad Naukowych przy instytutach naukowobadawczych.

CIBOROWSKI Stanisław, prof. dr inż. chemik, pracownik naukowy Instytutu Chemii Przemysłowej, zajmujący się badaniami z dziedziny wielkiej syntezy organicznej, wybitny technolog o bardzo dużym dorobku naukowym i wdrożeniowym. Jeden z głównych twórców polskiej technologii otrzymywania cykloheksanonu z benzenu, opracowanej Wspólnie z projektantami i technologami Zakładów Azotowych w Tarnowie, wykorzystywanej przemysłowo w Polsce i eksportowanej za gra nicę. Autor licznych opracowań naukowych, patentów i technologii. Laureat dwóch zespołowych nagród państwowych II stopnia i licznych nagród resortowych. Wyróżniony wysokimi odznaczeniami państwowymi.

CICHOŃ Lucjan, dyrektor naczelny Biura Projektów i Realizacji Inwestycji Rafinerii Nafty „Bipronaft” od czerwca 1974 roku do chwili obecnej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

CYGAN Ryszard, urodził się w Krakowie w 1938 roku. Studia wyższe ukończył w Bukareszcie w roku 1961 w Instytucie Nafty, Gazu i Geologii na Wydziale Technologii Przerobu Ropy Naftowej i Gazu. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1961 w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku, kolejno na stanowiskach starszego mistrza produkcji, inżyniera inwestycji, kierownika oddziału Krakingu Katalitycznego. W 1969 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty w Krakowie, w którym do roku 1972 pełnił funkcje naczelnika wydziału Prac Badawczych i Postępu Technicznego i dyrektora ds. technicznych. W latach 1972 – 1982 w Zjednoczeniu „Petrochemia” zajmował kolejno stanowiska naczelnika Wydziału Prac Badawczych, głównego specjalisty ds. rozwoju, głównego inżyniera ds. produkcji rafineryjnej i petrochemicznej. Był członkiem grupy roboczej ds. Współpracy Gospodarczej z Francją w Przemyśle Chemicznym. Uhonorowany wysokimi odznaczeniami państwowymi.

DANKOWSKI Andrzej, urodzony w Płocku w 1932 roku. W 1958 roku ukończył wydział Mechaniczny Politechniki Wrocławskiej z tytułem mgr inż. Podczas studiów i bezpośrednio po ich ukończeniu pracował na Politechnice jako asystent i starszy asystent (1956 – 1963) a następnie wrócił do rodzinnego miasta i podjął pracę w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych. W latach 1963 – 1965 był starszym inżynierem a następnie kierownikiem Zakładowego Dozoru Technicznego, by w 1965 roku objąć stanowisko głównego mechanika (do 1973 r.). Równolegle, w latach 1971 – 1972, pełnił obowiązki dyrektora technicznego Zakładów. W 1973 roku został zastępcą dyrektora technicznego ds. Utrzymania Ruchu i w 1982 roku objął stanowisko dyrektora technicznego. Posiada liczne odznaczenia, między innymi Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Jest autorem 13 projektów wynalazczych i 6 patentów.

DOLASIŃSKI Czesław, urodził się w roku 1929 w Małgorzatowie w woj. poznańskim. Studia ukończył na Wydziale Matematyczno – Fizycznym i Chemii Uniwersytetu Poznańskiego uzyskując w 1955 roku tytuł mgr chemii. W latach 1955 – 1958 pracował w Centralnym Laboratorium przy Centralnym Zarządzie Przemysłu Izolacyjnego w Chorzowie na stanowisku kierownika pracowni. Przez kolejne cztery lata, tj. do 1962 roku, pracował w Zakładach Wytwórczych Porcelany Elektrotechnicznej w Mysłowicach jako kierownik oddziału, a następnie zastępca głównego technologa. W latach 1962 – 1973 pracował w Zakładach Chemicznych „Blachownia”, początkowo na stanowisku kierownika Wydziału Etylobenzenu, następnie kolejno jako: technolog Zakładu Petrochemii, kierownik Wydziału Polietylenu Wysokociśnieniowego, kierownik techniczny Zakładu Petrochemii i Główny Inżynier Produkcji. We wrześniu 1973 roku został przeniesiony służbowo do Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych na stanowisko zastępcy dyrektora technicznego ds. produkcji petrochemicznej. W marcu 1974 roku awansował na stanowisko dyrektora technicznego, by w sierpniu 1982 roku objąć stanowisko dyrektora naczelnego MZRiP w Płocku. Jest autorem i współautorem kilku opatentowanych rozwiązań technicznych i wdrożeń prac badawczych oraz ponad 20 projektów racjonalizatorskich. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

FAZAN Jerzy, urodzony w 1921 roku. Mgr inż. chemik, absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Pracę w przemyśle chemicznym rozpoczął w 1947 roku w ówczesnej Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie, obejmując kolejno stanowiska: asystenta w laboratorium badawczym, asystenta ruchu, kierownika oddziału i kierownika wydziału. Równolegle prowadził zajęcia dydaktyczne w szkole przyzakładowej. W styczniu 1955 roku przeniesiony służbowo do Centralnego Zarządu Przemysłu Syntezy Chemicznej na stanowisko naczelnego inżyniera. W miarę wprowadzanych zmian organizacyjnych pełnił funkcję dyrektora technicznego kolejno w trzech Zjednoczeniach: Zjednoczeniu Przemysłu Syntezy Chemicznej w Gliwicach, Zjednoczeniu Przemysłu Azotowego w Krakowie i Zjednoczeniu Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego w Krakowie. W listopadzie 1972 roku przeszedł do pracy w służbie zagranicznej i pracował na stanowisku generalnego dyrektora przedstawicielstwa a następnie Radcy Handlowego przy Ambasadzie Polskiej w Belgradzie.
W listopadzie 1979 roku, po powrocie do kraju, podjął pracę w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego na stanowisku wicedyrektora departamentu Produkcji i Obrotu Towarowego. Posiada szereg wysokich odznaczeń państwowych, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Order Sztandaru Pracy H klasy. Działacz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego.

FEDYSZAK Marian, urodził się w 1916 roku we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum w Samborze, w roku 1936 podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które kontynuował po zakończeniu wojny na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które kontynuował po zakończeniu wojny na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. Tytuł mgr inż. mechanika uzyskał w 1946 roku. Pracę w przemyśle chemicznym rozpoczął w roku 1947 w ZA w Chorzowie, zajmując kolejno stanowiska: kierownika budowy, głównego energetyka i dyrektora technicznego. W latach 1965 – 1972, przeniesiony służbowo do Zakładów Azotowych w Puławach, kierował – jako dyrektor techniczny – uruchamianiem produkcji a następnie eksploatacją zakładu, W latach 1973 – 1977, przeniesiony służbowo do ZA we Włocławku, pracował przy rozruchu instalacji produkcyjnych. Od 1977 roku do przejścia na emeryturę w roku 1981 pracował jako główny specjalista ds. technicznych w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy II klasy i wieloma medalami i odznakami.

FLORKIEWICZ Józef, inżynier mechanik, urodzony w 1924 roku, rozpoczął pracę zawodową w październiku 1945 roku w Zakładach Chemicznych „Oświęcim” w zespole kierowanym przez mgr inż. Bronisława Nartowskiego (później profesora Politechniki Gdańskiej), który to zespół delegowano do Schwarzheide k. Drezna w sprawie rewindykacji urządzeń składających się na fabrykę benzyny syntetycznej. Po powrocie do kraju, od czerwca 1946 roku do grudnia 1958 roku, pracował pod kierownictwem mgr. inż. Zdzisława Ziółkowskiego (później profesora Politechniki Wrocławskiej) początkowo na stanowisku projektanta a następnie (od 1956 r.) głównego inżyniera w Biurze Projektów ZCh „Oświęcim”. W tym okresie brał udział w opracowywaniu projektów instalacji budowanych w zakładzie, między innymi dla produkcji benzyny syntetycznej, karbidu, kauczuku syntetycznego, polichlorku winylu, acetonu, styrenu i polistyrenu. W styczniu 1959 roku został powołany na stanowisko głównego inżyniera budowy w dyrekcji inwestycji ZCh „Oświęcim”, a od lutego 1967 roku awansował na stanowisko głównego inżyniera budów – zastępcę dyrektora inwestycji w Zjednoczeniu Przemysłu Azotowego w Krakowie. Pełniąc tę funkcję bezpośrednio uczestniczył w budowie wielkich zakładów przemysłowych w Zjednoczeniu, takich jak Zakłady Azotowe w Puławach, we Włocławku i w Rafinerii w Gdańsku. Po połączeniu Zjednoczenia ze Zjednoczeniem Przemysłu Rafinerii Nafty w dalszym ciągu pełnił funkcję głównego inżyniera ds. realizacji inwestycji. Od października 1981 roku, w związku z likwidacją Zjednoczenia „Petrochemia”, został przeniesiony do przedsiębiorstwa Inwestycyjno-Remontowego Przemysłu Chemicznego „Naftobudowa” w Krakowie na stanowisko zastępcy dyrektora ds. produkcji. Józef Florkiewicz jest laureatem zespołowej Nagrody Państwowej II stopnia, nagrody Komitetu Nauki i Techniki oraz Ministra Przemysłu Chemicznego. Odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

FRANIK Hubert, urodzony w 1929 roku. Inż. chemik po Politechnice Śląskiej. Pracę zawodową rozpoczął w lutym 1945 roku w Zakładach Koksochemicznych „Hajduki” w Chorzowie, by następnie w roku 1950 przejść do Centralnego Zarządu Przemysłu Koksochemicznego na stanowisko starszego inspektora (wrzesień 1950 – marzec 1953). W roku 1953 przeszedł do Zakładów Chemicznych w Blachowni Śląskiej i rozpoczął pracę na stanowisku, kolejno: kierownika wydziału, głównego technologa, szefa produkcji, dyrektora ds. produkcji 1 listopada 1968 roku przeszedł do Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty na stanowisko dyrektora technicznego. Od 1 marca 1971 roku do 31 grudnia 1971 roku zajmował w Zjednoczeniu stanowisko głównego inżyniera ds. produkcji, a po reorganizacji Zjednoczenia został głównym inżynierem branży petrochemicznej (1 stycznia 1972 – 31 marca 1976) i dyrektorem ds. przygotowania inwestycji (1 kwietnia 1976 – 31 stycznia 1982). Posiada wiele wysokich odznaczeń państwowych.

GÓRKA Franciszek, urodzony w 1917 roku. Dr inż. chemik, absolwent Politechniki Lwowskiej i Śląskiej. Pracę rozpoczął w Zakładach Azotowych w Chorzowie jako pracownik Laboratorium Badawczego (marzec 1945 – czerwiec 1946), później w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu i do grudnia 1963 roku pracował kolejno na wszystkich kierowniczych stanowiskach w produkcji aż do dyrektora ds. technicznych włącznie. W styczniu 1964 roku przeszedł do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie, w których do lutego 1969 roku był dyrektorem naczelnym. W marcu 1969 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Azotowego w Krakowie, w którym do grudnia 1971 roku pracował na stanowisku głównego inżyniera ds. badawczych. Po reorganizacji, od stycznia 1972 roku do kwietnia 1982 roku zajmował to samo stanowisko w Zjednoczeniu „Petrochemia”. Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi, między innymi Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

GRIESGRABER Kazimierz, urodzony w roku 1915 w Borysławiu, absolwent Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie oraz Politechniki Lwowskiej. Do roku 1939 pracował w PFOM „Polmin” jako kierownik warsztatu. W latach 1946 – 1952 pełnił funkcję kierownika działu technicznego w „Energomontażu” w Chorzowie. Pracę w „Naftobudowie” podjął 1 września 1952 roku jako organizator przedsiębiorstwa i jego pierwszy dyrektor i pełnił tę funkcję z przerwami do roku 1968. 1 września 1968 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty na stanowisko naczelnika wydziału koordynacji i pozostał na tym stanowisku do 31 grudnia 1973 roku. W związku z uzyskaniem przez „Naftobudowę” statusu przedsiębiorstwa prowadzącego dla przedsiębiorstw branży budowlano-montażowej, podległych Zjednoczeniu „Petrochemia”, 1 stycznia 1974 roku został oddelegowany do „Naftobudowy” na stanowisko kierownika działu koordynacji, a potem zastępcy dyrektora ds. produkcji i koordynacji wykonawstwa własnego. Funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę 28 lutego 1980 roku. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi.

GRYGIEL Wiktor, urodzony 22 grudnia 1919 roku w Mijaczowie, ukończył Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach w 1938 roku i w tym zakładzie (później zmiana nazwy fabryki) pracował do 31 stycznia 1983 roku, z krótką przerwą na studia. Przez kilkadziesiąt lat pracował kolejno na stanowiskach: laboranta, inżyniera – badacza w laboratorium, głównego technologa w dziale inwestycji, kierownika rozruchu i kierownika zakładu kaprolaktamu, zastępcy dyrektora ds. inwestycji, kierownika Biura Projektów oraz, przed przejściem na emeryturę, generalnego projektanta w Zakładowym Biurze Projektowym. W okresie pracy zawodowej przyczynił się między innymi do poważnych modernizacji i intensyfikacji produkcji oraz sprawnej koordynacji budów inwestycyjnych „Tarnowa II”. Jest autorem wielu wniosków racjonalizatorskich, związanych między innymi z produkcją katalizatorów, produkcją chlorku metylu, wykorzystaniem wodoru odpadkowego z oddziału ketonu itp. Odznaczony wysokimi odznaczeniami państwowymi (Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski) oraz wieloma odznakami, m.in. „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej”, „1000-lecia Państwa Polskiego”, Racjonalizatora Produkcji.

GRZYWA Edward, urodzony w 1933 roku. Prof. dr inż. chemik, ukończył Moskiewski Instytut Technologii Chemicznej, The National College of the Rubber Technology oraz The Institution of the Rubber Industry w Londynie. Pracę zawodową rozpoczął 15 lutego 1957 roku w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, kierując między innymi w latach sześćdziesiątych Zakładem Naukowo – Badawczym. 16 września 1966 roku został dyrektorem Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej w Blachowni Śląskiej: funkcję tę pełnił do 30 listopada 1972 roku. Przeniesiony do Ministerstw Przemysłu Chemicznego, do 1978 roku kierował departamentem Techniki, a następnie w latach 1978 – 1980 był dyrektorem naczelnym Instytutu Chemii Przemysłowej w Warszawie. 23 maja 1980 roku został powołany na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, które pełnił jeszcze po połączeniu Ministerstwa Przemysłu Chemicznego z Ministerstwem Przemysłu Lekkiego. Po odwołaniu w 1981 roku ministra Jana Knapika, Edward Grzywa otrzymał nominację na stanowisko ministra, które pełnił aż do momentu likwidacji ministerstw branżowych. Jest laureatem czterech zespołowych Nagród Państwowych II stopnia, autorem lub współautorem wielu publikacji i patentów, monografii oraz opracowań technologicznych wdrożonych do przemysłu. Odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami państwowymi.

GUTEK Ryszard, urodzony w roku 1937 w Piaskach k. Lublina, mgr inż., absolwent Politechniki Wrocławskiej. W roku 1960 podjął pracę w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu na stanowisku inspektora nadzoru, a następnie w Zakładzie Projektowym Zakładów „Oświęcim” na stanowisku starszego projektanta. W 1969 roku został przeniesiony służbowo do Zjednoczenia Przemysłu Azotowego w Krakowie na stanowisko głównego specjalisty ds. budowlanych. Z ramienia Zjednoczenia koordynował budowę Zakładów Azotowych we Włocławku a następnie budowę rafinerii w Gdańsku. W roku 1978 rozpoczął pracę w „Nafto-budowie” na stanowisku zastępcy dyrektora produkcji. W latach 1981 – 1984 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. zaplecza na budowie cementowni w Demie w Libii. Po powrocie został powołany na stanowisko dyrektora produkcji w „Naftobudowie”. Posiada wiele odznaczeń resortowych i regionalnych oraz Srebrny Krzyż Zasługi.

HENNEL Wacław, urodzony w roku 1928 w Chorzowie, ukończył Wydział Mechaniczno – Energetyczny i Inżynierii Chemicznej Politechniki Wrocławskiej (1952), Politechnikę Warszawską (1965) (obrona pracy doktorskiej; tematyka: inżynieria chemiczna) i Imperial College of Science and Technology, Londyn, (teoria reaktorów chemicznych, 1964- 1965). W latach 1954 – 1965 pracował w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie kolejno na stanowiskach kierownika Oddziału Syntezy Amoniaku, kierownika Warsztatu Wydziału Amoniaku, kierownika Pracowni Aparatury Chemicznej Zakładowego Laboratorium Badawczego. W latach 1965 – 1969 delegowany na Kubę, pracował w Zakładach „Cuba-nitro” w Matanzans przy rozruchu wytwórni amoniaku, prowadząc równolegle wykłady dla studentów Uniwersytetu Hawańskiego z technologii amoniaku. Po powrocie do Polski w roku 1967 podjął pracę w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach jako kierownik Pracowni Syntezy Amoniaku. Wyróżnił się nowymi rozwiązaniami reaktorów syntezy amoniaku (lata 1954 – 1965) oraz reaktora „INS-21″ 1500 t/d w ruchu ciągłym. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Państwową, zespołową I stopnia.

JAWORSKI Jerzy, urodzony w roku 1925 w Krośnie. Mgr inż., absolwent Politechniki Śląskiej. W roku 1964 obronił pracę doktorską, a w 1966 r. został docentem. Pracę w CLD rozpoczął w roku 1950, a od 1966 r. kierował Zakładem Naukowo-Badawczym w ZCh w Oświęcimiu. Od roku 1973 do 1990 był dyrektorem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Kauczuków i Tworzyw Winylowych w Oświęcimiu. Jest twórcą około 20 patentów. Wieloletni przedstawiciel Polski w Radzie Pełnomocników ds. Monomerów RWPG, członek Rady Naukowej IPGum. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, nagrodami Ministra Przemysłu Chemicznego i NOT.

KACHLIK Kazimierz, pracował w Rafinerii Nafty w Trzebini na stanowisku dyrektora technicznego, skąd w roku 1951 został przeniesiony do Biura Projektów i Realizacji Inwestycji Rafinerii Nafty „Bipronaft” i do roku 1975, między innymi jako generalny projektant kierował całością projektowania I etapu Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

KAPCIA Tadeusz, urodzony w 1922 roku. Mgr chemii – absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę podjął w marcu 1949 roku w Zakładach Chemicznych w Jaworznie jako starszy asystent w Laboratorium Badawczym; później kierował działem Kontroli Technicznej. W marcu 1951 roku został przeniesiony do Zakładów Chemicznych „Pronit” w Pionkach, na stanowisko kierownika Laboratorium Centralnego a następnie na stanowiska kolejno: kierownika wydziału produkcyjnego, szefa produkcji i naczelnego inżyniera. W styczniu 1957 roku został dyrektorem naczelnym Zakładów Chemicznych „Boryszew” w Sochaczewie, a w 1958 roku dyrektorem Zakładów Chemicznych w Bydgoszczy. W styczniu 1961 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Organicznego i Tworzyw Sztucznych „Erg” na stanowisko dyrektora ds. technicznych a następnie w lutym 1962 roku na stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty w Krakowie. Po reorganizacji zajmował stanowisko dyrektora ds. rozwoju w Zjednoczeniu Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego w Krakowie (1 stycznia 1972 – 30 czerwca 1973) a później, aż do przejścia na emeryturę, kierował Instytutem Technologii Nafty w Krakowie (1 lipca 1973 – 28 czerwca 1981). Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

KASPRZYK Marcin, urodzony w 1913 roku w Urzejowicach k. Przeworska. W latach 1934 – 1939 studiował matematykę i fizykę na Wydziale Matematyczno – Fizycznym Uniwersytetu Lwowskiego, a w latach 1945 – 1946 ukończył, przerwane przez wojnę, studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej uzyskując tytuł mgr. inż. mechanika. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1937 we Lwowie jako nauczyciel. Podczas okupacji był tokarzem w Oddziale Kolei Wschodniej Lwów – Kraków. W latach 1946 – 1951 był asystentem na Politechnice Gliwickiej w katedrze Części Maszyn pracując równolegle (1947 – 1953) jako projektant w Głównym Biurze Inwestycji i odbudowy, a następnie jako kierownik pracowni. Brał w tym czasie udział w projektowaniu i nadzorze technicznym w czasie budowy i uruchamiania następujących instalacji: Rozkładni Metanu w ZChem w Oświęcimiu, wytwórni Kwasu Azotowego metodą ciśnieniową w ZA w Tarnowie i Chorzowie, wytwórni Kwasu Azotowego metodą bezciśnieniową w ZA w Kędzierzynie, wytwórni Stężonego Kwasu Siarkowego ZA w Tarnowie. W roku 1953 został przeniesiony służbowo do ZA w Kędzierzynie na stanowisko kierownika – organizatora zakładowego biura projektowego, by w latach 1955 – 1965 pełnić funkcję generalnego projektanta zarówno ZA w Kędzierzynie jak i ZCh w Blachowni. W roku 1965 został przeniesiony służbowo do Biura Projektowo – Konstrukcyjnego „Prosynchem” w Gliwicach na stanowisko generalnego projektanta organizowanych Zakładów Azotowych we Włocławku. Na tym stanowisku pracował do roku 1979, tj. do chwili przejścia na emeryturę. Za osiągnięcia w pracy zawodowej odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz medalem 10-lecia PRL.

KASZNIA Andrzej, urodził się w roku 1940 w Częstochowie. Studia wyższe ukończył na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, a następnie studia podyplomowe na Wydziale Inżynierii Chemicznej Politechniki Warszawskiej i Wydziale Ekonomicznym Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1964 w Zakładach Azotowych w Tarnowie na stanowisku starszego inżyniera i kolejno awansował na stanowiska: technologa w Zakładzie Kaprolaktamu -Wydział Chemiczny i Polimeryzacji, kierownika Wydziału Chemicznego i Polimeryzacji w Zakładzie Kaprolaktamu, kierownika Zakładu Kaprolaktamu. W roku 1977 został awansowany na stanowisku zastępcy dyrektora ds. technicznych i piastował je do 1988 roku. Odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego oraz innymi medalami i odznaczeniami.

KIJOWSKI Józef, urodzony w roku 1927 w Kolonii Sosnowiec w powiecie Łuck w województwie wołyńskim, mgr inż. chemik – po Politechnice Gdańskiej i Śląskiej. Po ukończeniu studiów w 1953 roku rozpoczął pracę w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie na stanowisku starszego technologa w Wydziale Kwasu Azotowego, by dwa lata później zostać starszym inspektorem nadzoru w tym wydziale. We wrześniu 1956 roku awansował na stanowisko starszego inżyniera Wykonawstwa Inwestycji w Zakładach Azotowych w budowie. W czerwcu 1957 został kierownikiem Oddziału Zakładów Azotowych w budowie, a we wrześniu 1957 roku kierownikiem zmiany Wydziału Mocznika. W roku 1958 objął stanowisko starszego inżyniera technologa Wydziału Mocznika – które piastował do 15 stycznia 1960 roku, kiedy został kierownikiem Wydziału Kwasu Azotowego. Od czerwca 1964 roku był kierownikiem Zakładu Produkcji Związków Azotowych, a od 1 października 1966 roku, przeniesiony służbowo, pracował w Zakładach Azotowych w Puławach na stanowisku kierownika Zakładu Związków Azotowych. W latach 1970-1973 – przeniesiony służbowo do ZA we Włocławku – pracował jako zastępca dyrektora ds. technicznych. W roku 1973 przeszedł do Gdańskich Zakładów Rafineryjnych na stanowisko zastępcy dyrektora ds. inwestycji, a następnie ds. technicznych. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma medalami i odznaczeniami.

KLĘK Kazimierz, ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej a następnie Studium Organizacji i Zarządzania WJG. Pracę rozpoczął w MZRiP w 1962 roku kolejno na stanowiskach: kierownika oddziału, kierownika wydziału i głównego inżyniera budowy. Od 1971 roku był dyrektorem naczelnym Rafinerii Nafty w Czechowicach, a od lutego 1975 r. kierował Zjednoczeniem „Metalchem”. 1 września 1976 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku (1 września 1976 – 22 maja 1980), skąd awansował na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego a później Ministra Przemysłu Chemicznego (luty 1981 – lipiec 1981). Wrócił do MZRiP na stanowisko dyrektora naczelnego a następnie poświęcił się służbie dyplomatycznej. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

KOLARZYK Kazimierz, urodzony w 1931 roku w Cięcinie, w powiecie żywieckim. W 1956 roku ukończył studia na Wydziale Metalurgiczno-Hutniczym Akademii Górniczo – Hutniczej a następnie w roku 1958 studia ekonomiczne w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, na wydziale przemysłu. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1972 na wydziale Wiertniczo – Naftowym AGH. W latach 1958 -1961 był zatrudniony jako asystent a następnie starszy asystent w Akademii Górniczo – Hutniczej, a później był wykładowcą na Wydziale Chemii Politechniki Krakowskiej. Pracę rozpoczął w roku 1948 w Odlewni Żeliwa w Węgierskiej Górce. W latach 1959 – 1960 pracował w Hucie im. Lenina na stanowisku technologa. W 1960 roku przeszedł do pracy w przemyśle chemicznym i do roku 1966 był zastępcą dyrektora ds. inwestycyjnych w Krakowskich Zakładach Sodowych. W roku 1966 objął stanowisko zastępcy dyrektora ds. ekonomicznych w Zjednoczeniu Przemysłu Rafinerii Nafty. W roku 1969 przeszedł do Instytutu Technologii Nafty w Krakowie, tworząc Zakład Programowania Rozwoju, z wykorzystaniem elektronicznej techniki obliczeniowej. W roku 1972 otrzymał nominację na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu. W roku 1974 został przeniesiony do Ośrodka Organizacji i Informatyki „Petroinform” na stanowisko dyrektora naczelnego, gdzie przez osiem lat organizował system przetwarzania danych dla całego przemysłu rafineryjnego i petrochemicznego i dla związanej branży nawozów azotowych i syntezy chemicznej. W maju 1982 roku otrzymał nominację na stanowisko dyrektora naczelnego Instytutu Technologii Nafty. Jego ambicją stało się realizowanie zadań, mających na celu podniesienie jakości produktów naftowych a także uruchamianie krajowych produkcji dodatków uszlachetniających i katalizatorów. W swoim dorobku posiadał kilkadziesiąt patentów i dyplomów za osiągnięcia badawczo-wdrożeniowe. Posiadał najwyższe odznaczenia państwowe.

KOLBICZ Henryk, urodził się w Iłży w 1936 roku. W 1958 roku ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej w Gliwicach, specjalność technologia ropy naftowej i gazu ziemnego. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1958 w Kieleckim Przedsiębiorstwie Obrotu Produktami Naftowymi (CPN). W 1961 roku przeszedł do Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych, gdzie pracował na następujących stanowiskach: inżynier inwestycji (1961 – 1964), starszy mistrz (1964 -1965), kierownik oddziału Destylacji Rurowo – Wieżowej (1965 – 1968), kierownik wydziału Destylacji (1968 – 1971), kierownik Zakładu Rafineryjnego (1971 – 1973), zastępca dyrektora ds. produkcji (1973 -1976), zastępca dyrektora technicznego ds. Produkcji Rafineryjnej (od 1976 r.). Jest autorem 51. projektów wynalazczych i 5. patentów. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

KOŁODZIEJ Mieczysław, mgr inż. Był dyrektorem technicznym w Zakładach Azotowych w Chorzowie (1 maja 1951 – 13 lipca 1953), następnie awansował na stanowisko dyrektora naczelnego tych zakładów (15 lipca 1953 – 30 kwietnia 1961). 1 maja 1961 roku otrzymał nominację na stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Azotowych w Puławach w budowie (do 1970 roku). Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi.

KOŁSUT Wiesław, mgr inż. chemik. W latach sześćdziesiątych był zastępcą dyrektora ds. produkcji w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku (1 stycznia 1965 – 31 marca 1968) a później kierował warszawskim oddziałem Instytutu Technologii Nafty. Przeszedł do Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, kierując departamentem Techniki, które to stanowisko zajmował po połączeniu ministerstw. Świetny znawca polskiego przemysłu chemicznego i jego zaplecza naukowo-badawczego. Odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami państwowymi.

KOPYTOWSKI Jerzy, urodzony w 1932 roku. Dr nauk technicznych, inż. technolog. Ukończył studia w Moskiewskim Instytucie Technologicznym a następnie bronił pracę doktorską na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej. Pracę zawodową rozpoczął 1 kwietnia 1956 roku w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, zajmując od stycznia 1958 roku stanowisko inżyniera inwestycji a później technologa zakładu (styczeń 1959 – marzec 1963). Od marca 1963 roku do 31 marca 1967 roku kierował pracownią Technologiczną w Zakładzie Projektowym. Podczas pracy w ZCh w Oświęcimiu zajmował się przede wszystkim zagadnieniami, związanymi z budową, rozruchem, eksploatacją i rozbudową wytwórni kauczuków syntetycznych. W kwietniu 1967 roku został powołany na stanowisko dyrektora naczelnego Biura Projektów Przemysłu Syntezy Chemicznej „Prosynchem” w Gliwicach. 30 kwietnia 1972 roku przeszedł na stanowisko dyrektora Departamentu Rozwoju i Planowania w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, które pełnił do 6 grudnia 1974 roku, otrzymując nominację na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. Tę funkcję pełnił do 12 maja 1982 roku, przechodząc następnie do Instytutu Chemii Przemysłowej na stanowisko dyrektora naczelnego. Laureat nagrody państwowej II stopnia za prace technologiczne związane z technologią związków wysokostyrenowych. Posiada szereg najwyższych odznaczeń państwowych.

KOSSOWICZ Ludwik, urodzony w roku 1925 w Żninie, woj. poznańskie, ukończył w 1950 roku Wydział Chemii Politechniki Gdańskiej z tytułem mgr. inż. W roku 1966 doktoryzował się na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej z zagadnień technologii przerobu ropy naftowej. Pracę zawodową rozpoczął w 1950 roku na stanowisku głównego technologa Rafinerii w Trzebini, by następnie przejść na stanowisko szefa produkcji. Od 1955 roku pracował w Zjednoczeniu Rafinerii Nafty, a następnie w Zjednoczeniu „Petrochemia”, kolejno na stanowiskach: głównego technologa przemysłu, głównego inżyniera rozwoju przemysłu rafineryjnego. W 1982 roku został zastępcą dyrektora do spraw Badawczych w Instytucie Technologii Naty. Posiada wysokie odznaczenia państwowe. Jest autorem i współautorem ponad 18 patentów.

KOTOWSKI Włodzimierz, urodzony w 1928 roku. Prof. dr hab. chemii. Pracę zawodową rozpoczął 15 lipca 1950 roku w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu na stanowisku asystenta ruchu przy uruchamianiu pierwszej krajowej instalacji syntezy metanolu. 1 kwietnia 1965 roku został przeniesiony na stanowisko głównego inżyniera ds. produkcji do Zakładów Chemicznych w Blachowni Śląskiej, gdzie awansował na stanowisko dyrektora ds. produkcji (1968 r.), a następnie dyrektora naczelnego (1971 r.). We wrześniu 1973 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych, by po trzech latach (1 września 1976 r.) zostać dyrektorem naczelnym Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej w Blachowni Śląskiej. Był dyrektorem ICSO do 1 września 1985 roku.
Laureat Nagrody Państwowej II stopnia, wielu nagród racjonalizatorskich. Posiada liczne odznaczenia państwowe, między innymi Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, odznakę Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego. Jest autorem wielu publikacji i patentów.

KOWALSKI Adam, urodzony w Żywcu w 1901 roku. Studia wyższe ukończył na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w roku 1925 tytuł mgr. inż. mechanika ze specjalnością energetyk. Od czerwca 1925 roku do 1 września 1939 roku pracował w Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie najpierw jako konstruktor i inżynier ruchu, a następnie jako kierownik oddziału elektrycznego. Po wojnie, w 1945 roku rozpoczął pracę w przemyśle przy odgruzowywaniu i uruchamianiu Zakładów Azotowych w Chorzowie, następnie został kierownikiem zakładowej elektrowni. Od 18 września 1947 roku do 31 lipca 1948 roku był naczelnym inżynierem, a od września 1948 roku do 30 listopada 1950 roku – dyrektorem naczelnym tych zakładów. Przez ponad dwa lata kierował Centralnym Zarządem Przemysłu Syntezy Chemicznej (od 1 grudnia 1950 do 15 stycznia 1953 roku), a następnie otrzymał nominację na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, które piastował aż do momentu przejścia na emeryturę, tj. do dnia 31 marca 1968 roku. Otrzymał wiele wysokich odznaczeń państwowych w tym Sztandar Pracy I klasy.

KOZDROWICZ Henryk, urodził się w roku 1924 w Brzezince k/Oświęcimia. Szkołę średnią ukończył w Stryju a po powrocie do Polski rozpoczął pracę w listopadzie 1945 roku w Centralnym Urzędzie Przemysłu Chemicznego w Gliwicach, studiując równolegle na wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach i w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Obie uczelnie ukończył w roku 1951 uzyskując tytuł mgr. inż. W latach 1953 – 1960 pracował w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu przy budowie i uruchamianiu wydziału Kauczuku Syntetycznego, a następnie przeszedł w 1960 r. do Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych. Do 1971 roku był dyrektorem ds. Rozruchu, uruchamiając między innymi I DRW, następnie zastępcą dyrektora ds. przygotowania produkcji, a później bezpośrednio prowadził budowę kombinatu na stanowisku dyrektora ds. inwestycji. Posiada liczne wysokie odznaczenia państwowe.

KRAMARZ Jerzy, urodzony w roku 1924 we Lwowie. Inżynier – absolwent Politechniki Śląskiej, gdzie obronił pracę doktorską i habilitacyjną. Aktualnie profesor zwyczajny. Pracował w Instytucie Syntezy Chemicznej i Zakładzie Naukowo-Badawczym w Oświęcimiu (1950 -1961). Następnie otrzymał nominację na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Technologii Nafty, a w roku 1970 przeszedł do pracy na Politechnikę Krakowską (do emerytury w 1993 roku). Autor 112. publikacji i monografii z zakresu technologii przerobu ropy naftowej, współtwórca 7. patentów i 2. wdrożeń przemysłowych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i złotą Odznaką NOT.

KRÓTKI Erwin, urodzony w roku 1931 w Gorzycach, powiat Wodzisław. Inżynier chemik, absolwent Politechniki Wrocławskiej, magisterium na Politechnice Śląskiej, obrona pracy doktorskiej na Uniwersytecie Śląskim. W roku 1983 został docentem. W latach 1946 – 1949 pracował w koksowni „Radlin” w Wodzisławiu Śląskim. Po studiach podjął pracę w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu (1955 – 1958) na stanowisku kierownika Wytwórni nr 3, następnie w Zakładzie Żywic Winylowych na stanowisku kierownika Wydziału Polimeryzacji Chlorku Winylu. Od 1959 roku kierował Laboratorium Polimeryzacji Emulsyjnej Kauczuku w Zakładzie Naukowo – Badawczym; w latach 1968-1971 – Laboratorium Kauczuku w ZNB. Od 1971 roku był zastępcą kierownika Zakładu Naukowo-Badawczego, a w latach 1973 -1990 (emerytura) pełnił obowiązki dyrektora ZNB. Członek Rady Naukowej Ośrodka Naukowo – Badawczego Kauczuków i Tworzyw Winylowych oraz OBR Przemysłu Oponiarskiego. Odznaczony wysokimi odznaczeniami.

KRZYSZTOFORSKI Andrzej, urodzony w roku 1933 w Tarnowie. Ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej, specjalizując się w inżynierii chemicznej. W roku 1956 rozpoczął pracę zawodową jako projektant w Gliwickim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego a w 1957 roku przeszedł do tarnowskiego oddziału Biura Projektów „Prosynchem” na stanowisko projektanta. W 1960 roku zostaje starszym projektantem w Biurze Projektów Zakładów Azotowych w Tarnowie, awansując kolejno na stanowisko generalnego projektanta branżowego i generalnego projektanta ds. eksportu. Zaangażowany przede wszystkim w technologie związane z półproduktami do włókien syntetycznych (kaprolaktam i akrylonitryl). Współtwórca nowej technologii produkcji cykloheksanonu z benzenu, we współpracy ZA w Tarnowie z IChPrzem. Współautor nowej technologii jednostopniowego otrzymywania siarczanu hydroksyloaminy. Autor i współtwórca ponad 40. Wynalazków opatentowanych w kraju i kilkunastu innych krajach. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski a także licznymi innymi odznaczeniami i medalami i nagrodami państwowymi w dziedzinie postępu technicznego.

KWIATKOWSKI Eugeniusz, urodzony w roku 1888. Inżynier chemik, bezpośredni współpracownik prof. Ignacy Mościckiego, w latach 1927 -1930 był dyrektorem naczelnym Zakładów Azotowych w Chorzowie, następnie dyrektorem naczelnym Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach (1931 – 1933), a później dyrektorem naczelnym Zjednoczonych Fabryk Związków Azotowych (1933 – 1935). W latach 1926 – 1930 piastował równolegle stanowisko ministra przemysłu i handlu. W latach 1935 – 1939 był wicepremierem i ministrem skarbu. Był współtwórcą koncepcji budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego, realizował rozbudowę Gdyni oraz floty handlowej. Autor wielu prac dotyczących historii chemii, technologii chemicznej, gospodarki. Między innymi napisał „Dzieje chemii i przemysłu chemicznego” i „Zarys historii gospodarczej”. Zmarł w roku 1974.

LAIDLER Konstanty, mgr inż. chemik absolwent Politechniki Lwowskiej. W 1934 roku rozpoczął pracę w Laboratorium Badawczym Rafinerii „Polnin” w Drohobyczu, zajmując się ekstrakcją rozpuszczalnikową olejów mineralnych. W latach 1935 – 1936 pracował w Koksowni Polskich Kopalń Skarbowych w Knurowie, skąd pod koniec 1936 roku przeszedł do Wydziału Badawczego Państwowych Zjednoczonych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. W tych latach prowadził również w Mościcach prace badawcze nad aldehydem mrówkowym. Podczas II Wojny Światowej pracował w Biurze Studiów Wojskowego Instytutu Technicznego w Edynburgu i w Londynie w sekcji paliwowej, a następnie aż do roku 1947 w Firmie Budowy Instalacji Chemicznych „Banog” w Londynie, najpierw jako doradca techniczny a następnie jako zastępca kierownika Biura Kwasu Azotowego i Nawozów Azotowych. Po powrocie do kraju, od czerwca 1947 roku do 31 grudnia 1947 roku był głównym inżynierem w „Pękachem” w Gliwicach. W roku 1948 przeszedł do Zjednoczenia Nawozów Sztucznych w Gliwicach kolejno na stanowiska kierownika Działu Inwestycji oraz kierownika Biura Budowy III Fabryki Związków Azotowych „Kędzierzyn”. Od 1 października 1948 roku do 31 stycznia 1949 roku pełnił obowiązki dyrektora naczelnego Zakładów Azotowych w Kędzierzynie i równolegle dyrektora Działu Projektowania Koordynacji i Inwestycji Zakładów Przemysłu Azotowego w Kędzierzynie, tworząc w tym czasie założenia programu wytwórni nawozów azotowych w tych zakładach. Od lutego 1949 roku do 31 marca 1952 roku był zastępcą dyrektora ds. technicznych, a następnie – do 30 czerwca 1955 roku – zastępcą dyrektora ds. inwestycyjnych. W tych latach budował i uruchamiał „Azot I”. W kolejnych latach zajmował stanowisko dyrektora departamentu Techniki w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, a w latach 1964 – 1966 był dyrektorem naczelnym Instytutu Chemii Ogólnej w Warszawie, by od 1966 roku piastować stanowisko wiceministra w komitecie ds. Nauki i Techniki. Był współtwórcą programu rozwoju polskiej petrochemii, zwolennikiem i inicjatorem rozwoju przemysłowych placówek naukowo-badawczych. Był też autorem licznych publikacji. Otrzymał wysokie odznaczenia państwowe.

ŁUKASIEWICZ Witold, urodzony w 1915 roku, mgr inż. mechanik absolwent Politechniki Warszawskiej. W lipcu 1946 roku rozpoczął pracę w Zakładach Azotowych w Tarnowie w dziale inwestycji i w biurze konstrukcyjnym. W czerwcu 1950 roku został przeniesiony służbowo do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie na stanowisko kierownika Wydziału Technicznego. Następnie zorganizował w Kędzierzynie Biuro Konstrukcyjno – Projektowe i został jego kierownikiem, a potem generalnym projektantem zakładów. Od maja 1955 roku był dyrektorem inwestycyjnym. W kwietniu 1960 roku został przeniesiony służbowo do Zjednoczenia Przemysłu Syntezy Chemicznej na stanowisko dyrektora inwestycji, a od stycznia 1965 roku objął stanowisko dyrektora inwestycji w Zjednoczeniu Przemysłu Azotowego w Krakowie. Od 2 stycznia 1972 roku był dyrektorem inwestycyjnym Zjednoczenia „Petrochemia” i następnie został przeniesiony służbowo do Centrali Handlu Zagranicznego „Polimex – Cekop” na stanowisko dyrektora Biura Kompletnych Obiektów Chemicznych, które pełnił do 15 listopada 1978 roku. Otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia. W latach 1971 – 1976 był członkiem Rady Naukowo – Technicznej przy Ministrze Przemysłu Chemicznego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Kawalerskim i Oficerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy.

ŁYSOŃ Zdzisław, urodził się 28 października 1918 roku w Radłowie. Mgr inż. chemik – absolwent Politechniki Śląskiej (1945 – 1951). W latach 1972 – 1973 ukończył Studium Podyplomowe Ochrony Środowiska na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Krakowskiej. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1935 w Państwowych Zakładach Związków Azotowych w Mościcach na stanowisku starszego laboranta, gdzie pracował do 1944 roku. W latach 1945 – 1952 był kierownikiem Działu Planowania Produkcji w Zjednoczeniu Przemysłu Nieorganicznego w Gliwicach, skąd wrócił do macierzystego zakładu i w latach 1952 – 1954 pełnił tam funkcję kierownika Wydziału Syntezy Amoniaku. W latach 1954 – 1963 był dyrektorem ds. Produkcji w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie. Powrócił do Tarnowa na stanowisko głównego inżyniera Rozruchu Technologicznego Obiektów Tarnowa II (1964 – 1969). W latach 1968 – 1990 był głównym projektantem gospodarki wodno-ściekowej i odpadów stałych. W roku 1981 został rzeczoznawcą SITPChem, specjalistą ds. zagadnień instalacji wodno-ściekowych w przemyśle chemicznym oraz nawozów sztucznych. Ma osiągnięcia między innymi przy uruchamianiu nowych technologii syntezy amoniaku w ZA w Tarnowie i Kędzierzynie, nowej technologii produkcji nawozów azotowych w ZA w Kędzierzynie (saletra amonowa granulowana), technologii produkcji bezwodnika kwasu ftalowego, technologii produkcji acetylenu z metanu, produkcji PCW suspensyjnego itp. Posiada najwyższe odznaczenia państwowe, w tym Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony odznaką Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego. Działacz NOT i SITPChem, Honorowy Członek SITiPChem.

MACIEJCZYK Stanisław, urodzony 18 stycznia 1931 roku w Pszczynie. Ukończył Politechnikę Śląską w Gliwicach a następnie Studium Podyplomowe na Akademii Ekonomicznej w Krakowie i Studium Podyplomowe (synteza organiczna) na Politechnice Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął 1 marca 1956 roku w Biurze Projektów Przemysłu Naftowego jako projektant. Od 15 kwietnia 1957 roku pracuje w Zakładach Azotowych w Tarnowie poczynając od stanowiska kierownika oddziału Destylacji w Zakładzie Kaprolaktamu, które pełnił do 30 kwietnia 1961 roku. Od 1 maja 1961 roku do 30 kwietnia 1963 roku był technologiem zakładu – zastępcą kierownika Zakładu Kaprolaktamu, a następnie do 30 kwietnia 1967 roku kierownikiem Zakładu Kaprolaktamu. Od 1 maja 1967 roku do 31 lipca 1988 był głównym inżynierem produkcji, a od 1 sierpnia 1988 roku zastępcą dyrektora ds. technicznych. Wykorzystując swoje umiejętności kierownicze i organizacyjne a także wysokie kwalifikacje zawodowe, wprowadził cenne usprawnienia organizacyjne, techniczne i technologiczne. Jest autorem licznych wniosków racjonalizatorskich i patentów, związanych głównie z produkcjami organicznymi. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiada odznakę Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Medal 40-lecia PL oraz wiele odznaczeń okolicznościowych.

MARCINIAK Jan Michał, urodzony w 1929 roku w Zadwórzu k/Lwowa. W 1955 roku otrzymał dyplom inżyniera mechanika – energetyka o specjalności .Aparatura i Urządzenia Przemysłu Chemicznego” na Wydziale Mechaniczno – Energetycznym Politechniki Śląskiej, a w roku 1968 dyplom studiów magisterskich o specjalności Gospodarka Cieplna na tym samym wydziale. W 1955 roku rozpoczął pracę w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie, w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym kolejno jako projektant, starszy projektant i kierownik Zespołu ds. Instalacji Mocznika, skąd przeszedł do Zakładów Azotowych w Puławach na stanowisko generalnego projektanta i kierownika Zespołu ds. Budowy Instalacji Mocznika. Od października 1968 roku pracował w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach kolejno na stanowiskach głównego specjalisty inżynieryjno-technicznego, głównego inżyniera procesu, kierownika zespołu badawczo-wdrożeniowego procesu wytwórni Mocznika. W ZA w Kędzierzynie zajmował się projektowaniem, budową, rozruchem i wdrożeniem instalacji produkcji mocznika o zdolności projektowej 500 t/d, która to instalacja była pierwszą wielkoprzemysłową instalacją mocznika w Polsce. W ZA w Puławach prowadził projektowanie, budowę i rozruch instalacji produkcji mocznika o zdolności produkcyjnej 2500 t/d. Po roku 1969 zajmował się modernizacją technologii pod kątem obniżenia wskaźników zużycia surowców i mediów energetycznych; wprowadził wiele istotnych zmian technologicznych. Opracował również oferty na nową technologię produkcji mocznika dla ZCh w Policach i ZA we Włocławku. Ceniony jako wybitny projektant, pełen inicjatywy inżynierskiej, posiadający zdolność prowadzenia prac kompleksowo. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.

MAREK Wacław, urodzony w roku 1903 w Bochni. Po ukończeniu gimnazjum uczęszczał na studia na Politechnice Lwowskiej, które ukończył w roku 1926, otrzymując tytuł mgr. inż. mechanika. Od lutego 1928 roku do wybuchu II Wojny Światowej pracował w Państwowych Zakładach Związków Azotowych w Chorzowie na stanowisku mechanika wydziału Amoniaku. Podczas wojny znalazł się w Anglii, gdzie od września 1940 roku do lipca 1946 roku pracował w zakładach azotowych jako inżynier syntezy amoniaku. Po powrocie do kraju podjął pracę w Mościcach na stanowisku kierownika Wydziału Amoniaku. W roku 1949 został przeniesiony do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie na stanowisko głównego mechanika, by następnie kolejno awansować na stanowisko głównego inżyniera budowy, kierownika Zakładu Azotowego nr 1, szefa Produkcji Azotowej i zastępcy dyrektora ds. technicznych. W 1963 roku przeniesiony służbowo do Zakładów Azotowych w Puławach pracował tam do czasu przejścia na emeryturę (1969) na stanowisku I zastępcy kierownika rozruchu. Odznaczony między inny mi Złotym Krzyżem Zasługi, jest laureatem zespołowej Nagrody Państwowej III stopnia.

MAREK Włodzimierz, urodzony w 1927 roku. Mgr chemii, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę rozpoczął w grudniu 1952 roku w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, kolejno na stanowiskach mistrza zmiany, kierownika zmiany, kierownika oddziału, kierownika wydziału, kierownika technicznego zakładu, głównego inżyniera produkcji. 1 stycznia 1965 roku awansował na stanowisko dyrektora naczelnego ZCh w Oświęcimiu i pełnił tę funkcję do 31 sierpnia 1972 roku. 1 września 1972 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego; pełnił tam funkcję dyrektora ds. technicznych do 30 czerwca 1982 roku. Posiada liczne, wysokie odznaczenia państwowe.

MOŚCICKI Ignacy, urodził się 1 grudnia 1867 roku w Mierzanowie (ziemia płocka). Kształcił się w gimnazjum w Płocku, a po ukończeniu szkoły realnej w Warszawie w 1887 roku podjął studia chemiczne na Politechnice Ryskiej. W 1897 roku został asystentem prof. J. Wierusza Kowalskiego w katedrze Fizyki Uniwersytetu we Fryburgu w Szwajcarii. W roku 1901 podjął pracę badawczą nad wiązaniem azotu z powietrza w dwutlenek azotu i otrzymywaniem kwasu azotowego. Jednocześnie objął kierownictwo firmy „Societe de FAcide Nitriąue” a w roku 1904 roku kierownictwo fabryki kondensatorów elektrycznych. W Szwajcarii uzyskał szereg patentów na swe wynalazki. Jako gorący patriota zawsze czynił zastrzeżenia, że w niepodległej Polsce patenty te będą mogły być wykorzystane nieodpłatnie. W 1912 roku uruchomił w Vevey fabrykę stężonego kwasu azotowego wg opracowanej przez siebie technologii (skala 10 000 t/r). W 1912 roku powrócił do kraju i objął katedrę Chemii Fizykalnej i Elektrochemii Technicznej w Szkole Politechnicznej we Lwowie jako profesor honorowy.
W roku 1916 po założeniu spółki „Metan”, wspólnie z prof. Klingiem został jej zawiadowcą. W 1921 roku uruchomił fabrykę ,AZOT” w Jaworznie, która podjęła produkcję cyjanowodoru, żelazocyjanków dla przemysłu farbiarskiego, a także stężonego kwasu azotowego, saletry amonowej i potasowej metodą Mościckiego. W roku 1922, po przekształceniu spółki „Metan” w Chemiczny Instytut Badawczy, Ignacy Mościcki został jego pierwszym dyrektorem (1922 – 1926). W roku 1922 objął również stanowisko dyrektora przejętej od strony niemieckiej fabryki nawozów azotowych w Chorzowie, doprowadził do jej szybkiego uruchomienia oraz podwojenia skali produkcji dzięki udoskonaleniu pieców karbidowych według własnego, oryginalnego pomysłu. W maju 1926 roku Sejm powołał prof. Mościckiego na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po objęciu urzędu Prezydenta musiał zrezygnować z bezpośredniej pracy naukowej, działał jednak dalej na rzecz rozwoju gospodarki krajowej i przyczynił się do budowy Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Tarnowie. Zmarł 2 października 1946 roku w Verso-ix koło Genewy. W roku 1992 zwłoki Ignacego Mościckiego zostały przewiezione do kraju i złożone uroczyście w krypcie Katedry św. Jana w Warszawie.

NOWAK Karol, urodzony w 1900 roku w Brzostku k/Jasła. W 1925 r. ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej, pracując następnie do 1928 roku jako starszy asystent na tej Politechnice. W latach 1928 – 1945 był kierownikiem Laboratorium Analitycznego i Badawczego w Spółce Akcyjnej Eksploatacji Soli Potasowych, a po wyzwoleniu w latach 1945 – 1956 był dyrektorem naczelnym Zakładów Elektrod Węglowych w Raciborzu; kierował jego odbudową i rozbudową. W 1956 roku został dyrektorem naczelnym Zakładów Chemicznych w Blachowni a od listopada 1957 do marca 1964 roku był dyrektorem naczelnym Zakładów Azotowych w Kędzierzynie. Następnie został przeniesiony do Biura Projektowo – Konstrukcyjnego „Prosynchem” w Gliwicach. Za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej inż. Nowak został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Medalem 10-lecia PRL.

NYCZ Zdzisław, urodził się w 1933 roku w Markowej, woj. rzeszowskie. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie (1956). Na podstawie nakazu pracy zatrudniony od października 1956 r. do sierpnia 1963 roku w Fabryce Maszyn Żniwnych w Płocku, w ostatnim okresie na stanowisku szefa produkcji. We wrześniu 1963 roku przeszedł do Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku, w których do 1967 roku pełnił funkcję szefa zaopatrzenia hutniczego. Następnie do 1990 roku był zastępcą dyrektora naczelnego, sprawując kolejno funkcje dyrektora ds. socjalnych, dyrektora ds. administracyjno socjalnych i dyrektora handlowego. Poza działalnością czysto zawodową był inicjatorem i przyczynił się do budowy parku „Na Zdunach” oraz do odbudowy i waloryzacji pałacu w Srebrnej. Uhonorowany odznaczeniami państwowymi, w tym krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi złotymi odznaczeniami resortowymi i branżowymi.

OBŁÓJ Józef, prof. dr inż. chemik – absolwent Politechniki Lwowskiej i Śląskiej. W latach 1947 – 1950 organizował Laboratorium Badawcze w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie oraz wydział produkcji doświadczalnej. Opracowywał nowe technologie, w tym wosków twardych, bezwodnika kwasu ftalowego z naftalenu. W latach 1952 – 1958 był kierownikiem Oddziału Instytutu Syntezy Chemicznej w Kędzierzynie, a od stycznia 1959 roku do maja 1966 roku organizatorem i dyrektorem Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej w Blachowni Śląskiej. Następnie od maja 1966 roku do początku roku 1971 był dyrektorem Instytutu Chemii Ogólnej w Warszawie. Po utworzeniu Instytutu Chemii Przemysłowej został zastępcą dyrektora ds. naukowobadawczych. Podczas kierowania instytutami naukowymi współpracował na bieżąco z Zakładami Azotowymi w Kędzierzynie, Tarnowie, z Mazowieckimi Zakładami Rafineryjno – Petrochemicznymi w Płocku oraz z placówkami PAN i wyższych uczelni. Prof. Obłój wniósł znaczny wkład w rozwój polskiego przemysłu chemicznego, szczególnie zaś w petrochemii. Posiada bogaty dorobek naukowy, jest współtwórcą ponad 20 technologii wdrożonych do przemysłu, posiada udział w ponad 90 patentach. Jest autorem ponad 60 artykułów naukowych i przeglądowych. Jest laureatem trzech nagród państwowych zespołowych II stopnia i wielu nagród MPChem. Wykładał przez 13 lat na Politechnice Warszawskiej – filii w Płocku. Jest aktywnym działaczem SITPChem. Posiada wiele wysokich odznaczeń państwowych, wśród nich Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Sztandar Pracy II klasy oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej, odznakę Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego.

OLSZEWSKI Jerzy, urodzony w 1921 roku. Mgr inż. chemik – absolwent Politechniki Śląskiej. Pracę w przemyśle chemicznym rozpoczął w Zjednoczeniu Farb i Lakierów jako asystent w Laboratorium Badawczym (1949 – 1950), równolegle z pracą na Politechnice (asystent). Następnie przez kilka miesięcy był inspektorem w Centralnym Zarządzie Przemysłu Chemicznego, by w dniu 1 lipca 1950 roku przejść do Zakładów Chemicznych w Bydgoszczy (ówczesna nazwa „Wytwórnia Chemiczna nr 9 w Łęgnowie”) na stanowisko kierownika oddziału. W marcu 1951 roku został zastępcą dyrektora zakładu, by w sierpniu 1951 roku awansować na stanowisko dyrektora naczelnego, które pełnił do 20 grudnia 1952 roku. Po poważnym wypadku w zakładach (wybuch w oddziale materiałów wybuchowych), przez rok od marca 1953 był głównym technologiem w Wytwórni Chemicznej nr 12 w Krajowicach, skąd przeszedł na stanowisko dyrektora naczelnego do Zakładów Przemysłu Barwnikarskiego „Boruta” w Zgierzu (1 kwietnia 1954 – 30 marca 1956). W kwietniu 1956 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu (do grudnia 1964), by następnie awansować na stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Azotowego w Krakowie (1 stycznia 1965 – 14 lutego 1971). W lutym 1971 roku przeszedł do Komisji Planowania przy Radzie Ministrów na stanowisko Zastępcy Przewodniczącego, skąd wrócił do Ministerstwa Przemysłu Chemicznego (26 października 1971) na stanowisko Ministra. Kierował resortem przez trzy lata – do 21 listopada 1974 roku i następnie objął stanowisko Ministra Handlu Zagranicznego. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

OPAŁKO Stanisław, urodzony w 1911 roku w Górze Włodawskiej. Uzyskał tytuł mgr. inżyniera mechanika po skończeniu Politechniki Krakowskiej. W latach 1935 – 1950 pracował w Fabryce Papieru w Myszkowie, zajmując stanowiska od pracownika fizycznego do dyrektora zakładu. W latach 1950 – 1958 kierował Zakładami Chemicznymi w Sarzynie a od lutego 1958 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Azotowych w Tarnowie, które piastował do stycznia 1978 roku. Do najważniejszych osiągnięć zawodowych Stanisława Opałko należy rozbudowa ZA „Tarnów II”. Program ten obejmował między innymi budowę instalacji tzw. półspalania metanu, nową instalację syntezy amoniaku, wytwórnię chloru, budowę wytwórni chlorku i polichlorku winylu oraz instalacji produkcyjnej cyjanowodoru i akrylonitrylu wraz ze wszystkimi potrzebnymi obiektami energetycznymi i pomocniczymi jak stacji chłodniczych, stacji sprężonego powietrza, rozdzielni elektrycznych, oczyszczalni ścieków itp. W zakres rozbudowy ZA wchodziła w tym czasie również intensyfikacja wytwórni kaprolaktamu wraz z instalacjami towarzyszącymi. Ważnym akcentem w rozbudowie zakładu było uruchomienie wytwórni krzemu półprzewodnikowego. Stanisław Opałko był również aktywnym wynalazcą. Jest współautorem kilku poważnych patentów. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Orderem Budowniczego PRL i innymi odznaczeniami.

PASZT Jerzy, urodził się w 1931 roku w Tarnobrzegu. Dyplom mgr. inż. chemika uzyskał na Wydziale Chemicznym Charkowskiego Instytutu Politechnicznego. Pracę zawodową rozpoczął w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie w 1954 roku na stanowisku technologa wydziału Kwasu Azotowego; rok później objął stanowisko kierownika Robót Oddziału „SW” i głównego inspektora branżowego „SW”. W roku 1956 został kierownikiem wydziału Bezwodnika Kwasu Ftalowego a następnie kierownikiem wydziału Soli, kierownikiem Zakładu Przeróbki Amoniaku i kierownikiem Zakładu Związków Azotowych. W grudniu 1962 roku został Głównym Inżynierem Budowy a w 1964 roku zastępcą dyrektora ds. Inwestycji. Tę funkcję pełnił do 31 grudnia 1971 roku, a następnie przeniesiony służbowo do Zakładów Chemicznych w Policach był tam dyrektorem naczelnym. Podczas pracy w przemyśle azotowym, tj. w ZA w Kędzierzynie, odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

PLASKURA Władysław, urodzony w 1905 roku. Mgr inż. mechanik absolwent Politechniki Lwowskiej. Pracę zawodową rozpoczął we Lwowie jako kierownik Nowej Chłodni a następnie był radcą budownictwa miejskiego. W 1935 roku objął funkcję projektanta a później kierownika Biura Konstrukcyjnego w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach. Równocześnie był wykładowcą na kursach wieczorowych, technicznych i motoryzacyjnych. Od 1945 roku uczestniczył bezpośrednio w odbudowie i rozbudowie przemysłu chemicznego, rozpoczynając pracę w Głównym Biurze Inwestycji i Odbudowy w Gliwicach na stanowisku wicedyrektora, a w latach 1947-1950 – zastępcy dyrektora generalnego w Centralnym Zarządzie Przemysłu Chemicznego w Gliwicach. Do roku 1953 był dyrektorem technicznym i naukowym „Biprochemu” a później kierował Centralnym Zarządem Przemysłu Syntezy Chemicznej i Zjednoczeniem Przemysłu Syntezy Chemicznej (do 1964 roku). Przy Jego udziale, kierownictwie i aktywnej współpracy powstawały kombinaty chemiczne w Chorzowie, Tarnowie, Kędzierzynie, Oświęcimiu, Puławach, Blachowni Śląskiej, Brzegu Dolnym i inne. Od 1965 roku ze względu na zły stan zdrowia poświęcił się całkowicie pracy dydaktycznej na wyższych uczelniach. W roku 1963 Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora i objął kierownictwo Katedry Aparatury Chemicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach a następnie został dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej i Budowy Aparatury. Za prace naukowe otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia i III stopnia. Za zasługi dla rozwoju nowoczesnego przemysłu chemicznego odznaczony został między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Budowniczych Polski Ludowej oraz licznymi odznaczeniami resortowymi i NOT.

PŁOSZAJ Franciszek, urodzony w roku 1932 w Ostrowie k. Jarosławia. Inżynier mechanik. 1 kwietnia 1954 roku podjął pracę zawodową w Wytwórni Chemicznej w Sarzynie na stanowisku inżyniera, starszego inżyniera dokumentacji, następnie (od 1957 r.) na stanowisku kierownika działu technicznego a od 1959 roku kierownika warsztatu remontowego. 1 lutego 1963 roku przeszedł do rafinerii w Jaśle na stanowisko głównego mechanika, a następnie głównego inżyniera inwestycji. W lipcu 1968 roku rozpoczął pracę w „Naftobudowie” na stanowisku kierownika Grupy Robót w Jaśle. W okresie od lutego 1971 roku do września 1971 roku był oddelegowany na stanowisko kierownika budowy w Schwerte w RFN. Od stycznia 1973 roku był kierownikiem Zarządu Budowlano – Montażowego nr 3 w Jaśle. W maju 1973 roku powołano go na stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego ds. produkcji w dyrekcji „Naftobudowa” w Krakowie. Od stycznia 1980 roku był dyrektorem budowy wielkiej cementowni w Dernie w Libii. Po jej zakończeniu wrócił na stanowisko dyrektora Biura Eksportu w dyrekcji w Krakowie. Odznaczony Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

POBIEGŁY Stanisław, pracował w Biurze Projektów i Realizacji Inwestycji Rafinerii Nafty „Bipronaft” w latach 1963 – 1995, w tym wiele lat na stanowisku dyrektora technicznego Biura. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia.

PRUCHNIEWICZ Henryk, mgr ekonomii. Od początku lat pięćdziesiątych był związany z Zakładami Chemicznymi w Oświęcimiu, w których w latach 1956 – 1965 był dyrektorem ds. administracyjnych i dyrektorem ds. ekonomicznych. W roku 1965 przeszedł do Zjednoczenia Przemysłu Azotowego w Krakowie, pełniąc w nim do lutego 1972 roku funkcję dyrektora ds. ekonomicznych. 21 lutego został powołany na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, skąd w grudniu 1974 roku przeszedł na równorzędne stanowisko do Ministerstwa Handlu Zagranicznego. W czerwcu 1978 roku wrócił do Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, pełniąc, jako wiceminister, jednocześnie funkcję I zastępcy ministra. Po odejściu ministra Henryka Konopackiego, Henryk Pruchniewicz przejął resort przemysłu chemicznego, którym kierował od 13 kwietnia 1980 roku do 13 lutego 1981 roku, przechodząc następnie do Komisji Planowania przy Radzie Ministrów na stanowisko Zastępcy Przewodniczącego. Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi.

PYZIKOWSKI Jerzy, urodzony w 1923 roku w Sosnowcu. Mgr inż. chemik absolwent Politechniki Wrocławskiej. Rozpoczął pracę zawodową w roku 1939 w Komisowej Hurtowni Soli w Sosnowcu jako praktykant. Podczas okupacji pracował w kopalni „Hr. Renard” w Sosnowcu jako młodszy górnik. Po ukończeniu studiów wyższych w latach 1945 -1951, dalszą pracę zawodową związał z dwoma zakładami wielkiej syntezy chemicznej – z Zakładami Azotowymi w Kędzierzynie i Tarnowie. W sierpniu 1951 roku objął stanowisko inżyniera chemika w Laboratorium Badawczym w ZA w Kędzierzynie, a po niecałym roku został kierownikiem Robót w Oddziale Mocznika. W roku 1955 został starszym inspektorem nadzoru w wydziale Soli a po dwóch latach (1957) kierownikiem wydziału Azotu Organicznego w budowie. W roku 1958 objął kierownictwo wydziału Mocznika, uruchamiając instalację mocznika I. Następnie pracował kolejno jako starszy projektant w Biurze Projektowo – Konstrukcyjnym, główny inżynier budowy, a w grudniu 1962 roku awansował na stanowisko zastępcy dyrektora ds. inwestycji. Następnie, od stycznia 1964 roku do 31 grudnia 1965 roku, pracował na stanowisku zastępcy dyrektora ds. produkcji. W tym czasie brał również udział w budowie Tarnowa II, gdzie przeszedł w 1966 roku na stanowisko dyrektora ds. inwestycji (1966 – 1968). 16 lutego 1969 roku wrócił do Kędzierzyna na stanowisko dyrektora naczelnego (do 31 października 1977 roku), skąd znowu został przeniesiony do Zakładów Azotowych w Tarnowie na stanowisko dyrektora naczelnego. Posiada wiele wysokich odznaczeń, w tym Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy. Posiada również odznakę Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego i Złotą Odznakę Honorową SITPChem.

RADLIŃSKI Antoni, urodził się w roku 1910 w Strychowcach na Podolu k/Kamieńca Podolskiego. Do szkoły średniej uczęszczał w Cieszynie i tam uzyskał maturę. Swoją pierwszą pracę zawodową podjął jeszcze przed studiami w roku 1929 w Kopalni Węgla „Dębieńsko”. Wyższe studia chemiczne odbył na Politechnice Lwowskiej i w latach 1933 -1935 pracował jako asystent w Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Pracę zawodową w przemyśle chemicznym rozpoczął w roku 1935 w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie w Laboratorium Analitycznym. Zaraz po zakończeniu działań wojennych wrócił do Chorzowa i od 1 lutego 1945 roku odgruzowywał, organizował a później kierował zakładowym Laboratorium Badawczym w Zakładach Azotowych w Chorzowie, skąd został oddelegowany wraz z grupą operacyjną do Opola, do przejęcia tamtejszej gazowni. W latach 1946 – 1947 był dyrektorem technicznym Zakładów Azotowych w Chorzowie. Jego umiejętności zawodowe powtórnie zostały docenione i otrzymał awans na stanowisko dyrektora technicznego Zjednoczenia Przemysłu Nawozów Sztucznych (1947 – 1948), następnie dyrektora naczelnego tego Zjednoczenia (1948 – 1949) i wreszcie dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Nieorganicznego (1949 – 1950). W 1950 roku przeszedł do Centralnego Zarządu Przemysłu Chemicznego jako zastępca dyrektora technicznego (1950 – 1951), skąd został przeniesiony na stanowisko dyrektora technicznego Zjednoczenia Syntezy Chemicznej (1951) a po krótkim czasie objął stanowisko dyrektora naczelnego. Jeszcze w 1951 roku został przeniesiony do Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w której kierował departamentem (1951 – 1954). W 1954 roku wrócił do przemysłu i objął stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Syntezy Chemicznej (1954 – 1956). Jego wielka praktyka przemysłowa, poziom wiedzy, zdolności organizacyjne, znajomość pracy w urzędach centralnych sprawiły, że 27 lutego 1957 roku objął stanowisko Ministra Przemysłu Chemicznego, z którego 30 czerwca 1970 roku, a więc po prawie trzynastu latach pracy przeszedł do Najwyższej Izby Kontroli na stanowisko wiceprezesa. Okres kierowania przemysłem chemicznym przez Antoniego Radlińskiego należy uznać za wyjątkowo korzystny dla rozwoju polskiej chemii.
Było to zarówno kończenie odbudowywania przemysłu, jak i początek wielkiej rozbudowy. Kilkanaście lat pracy na stanowisku ministra pozwoliło na wytyczenie konkretnej drogi rozwoju, której przemysł chemiczny konsekwentnie się trzymał. W tym czasie zostały zaprojektowane, wybudowane bądź zmodernizowane, największe zakłady chemiczne kraju. Praktycznie nie było fabryki, w której nie byłoby rozwoju. Tarnów, Kędzierzyn, Chorzów, Blachownia, Oświęcim, Puławy, Olsztyn, Toruń, Gorzów, Zagłębie Siarkowe, MZRiP w Płocku – to tylko niektóre przykłady wielkiego ówczesnego rozwoju przemysłu chemicznego. W tamtych latach rozwinięte zostały praktycznie od podstaw trzy wielkie dziedziny przemysłu chemicznego: kopalnictwo siarki, rozwój rafinerii i petrochemii oraz przemysł syntetycznych włókien chemicznych. Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi. Postać Antoniego Radlińskiego należy postawić na najwyższym miejscu budowniczych polskiej chemii, w tym także przemysłu wielkiej syntezy chemicznej.

RESZKA Jerzy, urodzony w 1929 roku. Inżynier elektryk – absolwent Politechniki Wrocławskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1954 roku w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie jako dyspozytor mocy. Następnie w latach 1954 – 1967 był głównym energetykiem w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, skąd przeszedł do Zakładów Azotowych w Chorzowie na stanowisko dyrektora ds. inwestycji (1967 – 1970). W 1971 roku kierował przedsiębiorstwem „Montokwas” w Gliwicach, a następnie objął stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Azotowych we Włocławku (1971 – 1975), skąd przeszedł do Zakładów Chemicznych w Bydgoszczy (dyrektor ds. inwestycji, 1975 – 1978) a później kierował Bydgoskim Przedsiębiorstwem Obrotu Produktami Naftowymi (1978 – 1979) i od 1979 roku Zakładami Azotowymi w Chorzowie. Posiada wiele najwyższych odznaczeń państwowych, w tym Order Sztandaru Pracy II klasy.

ROMOTOWSKI Tadeusz, urodzony w roku 1929 w Rzeszowie, ukończył studia wyższe, uzyskując tytuł mgr. inż., a następnie doktora nauk chemicznych i stopień docenta. W latach 1954 – 1958 pracował w Instytucie Syntezy Chemicznej w Tarnowie jako kierownik Zakładu Chemii Metanu a następnie, w latach 1958 – 1968 w Instytucie Nawozów Sztucznych w Tarnowie, również na stanowisku kierownika Zakładu Chemii Metanu.
Przeniesiony służbowo do Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach, kierował Zakładem Katalizatorów do 1973 roku. Wyróżnił się przy opracowywaniu i wdrożeniu projektów konwersji gazu ziemnego z dopalaniem metanu (ZA w Tarnowie), opracowaniem technologii nawozów płynnych, opracowaniem technologii produkcji katalizatorów niklowych do ciśnieniowej konwersji szybowej i rurowej gazu ziemnego.

RUMIŃSKI Bolesław, inż. chemik. Już w 1944 roku, na stopniowo wyzwalanych terenach, jako pełnomocnik resortu Gospodarki Narodowej i Finansów, pomagał w przejmowaniu z rąk wojsk radzieckich zakładów przemysłowych. W latach 1946 – 1947, będąc wiceministrem Ministerstwa Przemysłu i Handlu, otrzymał równolegle nominacje na stanowisko dyrektora naczelnego Zakładów Chemicznych w Dworach k/Oświęcimia. Przeforsował program odbudowy i rozbudowy Zakładów Chemicznych, był współautorem jasno sprecyzowanych kierunków rozwoju przemysłu chemicznego oraz założeń planu odbudowy w latach 1947 – 1949. W planie tym położono nacisk przede wszystkim na szybką odbudowę tzw. „chemii ciężkiej” (przemysł nawozów azotowych, karbidu, kwasu siarkowego, sody, koksochemii, przemysł gumowy) zakładając osiągnięcie poziomu produkcji przedwojennej w roku 1949. 1 stycznia 1951 roku, w momencie utworzenia Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, został pierwszym powojennym Ministrem Przemysłu Chemicznego. Urząd ten piastował do 12 lutego 1957 roku, przekazując go w ręce Antoniego Radlińskiego. Sam przeszedł do Ministerstwa Rolno Spożywczego na stanowisko wiceministra.

SAS Józef Jan, urodzony w roku 1944 w Bodzanowicach, w roku 1969 ukończył wydział Chemiczny Politechniki Wrocławskiej, by następnie w roku 1973 obronić pracę doktorską i otrzymać tytuł doktora nauk technicznych tej uczelni. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1969 jako asystent na Politechnice Wrocławskiej, będąc w latach 1970 -1972 doktorantem. Z Politechniki przeszedł do Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach, zajmując w latach 1973 – 1976 stanowisko adiunkta, później Sekretarza Naukowego (1976 – 1992) i zastępcy dyrektora ds. Naukowych. Współtworzył opracowanie i wdrożenie technologii produkcji nawozów płynnych i zawiesinowych oraz opracowanie technologii wytwarzania nitrofoski metodą ekstrakcji kwasu fosforowego rozpuszczalnikami organicznymi. Organizował i koordynował prace badawcze Instytutu, szczególnie na styku współpracy z przemysłem i innymi placówkami badawczymi rolnictwa i wyższych uczelni. Otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznakę Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Srebrną Odznakę Honorową NOT oraz 4 Nagrody Ministra: I, II i III stopnia.

SCHIMMELPFENNIG Zbigniew

SIHINKIEWICZ Wacław, pracował w Biurze Projektów i Realizacji Inwestycji Rafinerii Nafty „Bipronaft” w latach 1952 – 1982, zajmując między innymi stanowisko dyrektora naczelnego Biura w okresie projektowania I i II etapu Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych oraz w początkowym okresie budowy Gdańskich Zakładów Rafineryjnych. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

SKOWROŃSKI Bolesław, urodził się w roku 1933 w Komorzu w województwie poznańskim. W roku 1951 zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie otrzymując stopień inżyniera. Studia magisterskie odbył na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, kończąc je w 1956 roku.
Pracę w przemyśle chemicznym rozpoczął w roku 1956 w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie kolejno na stanowiskach: kierownika zmianowego oddziału, starszego technologa, wydziału Amoniaku, zastępcy kierownika Zakładu Amoniaku i głównego technologa Zakładów Azotowych. W 1965 roku został przeniesiony służbowo do Zakładów Azotowych w Puławach na stanowisko głównego technologa, biorąc bezpośredni udział w rozruchu „Puław I” i „Puław II”. W 1967 roku został powołany na stanowisko pełnomocnika ds. organizacji Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach a w kwietniu 1968 roku otrzymał nominację na stanowisko dyrektora tegoż Instytutu. W roku 1981 obronił pracę doktorską na Politechnice Śląskiej w Gliwicach – z zakresu utleniania amoniaku. W Instytucie rozwinął w szczególności badania technologiczne i konstrukcyjne nad nowym typem reaktora do syntezy amoniaku (1500 ton/dobę), który został wykorzystany w latach późniejszych w przemyśle oraz rozwinął prace nad półspalaniem metanu do gazu syntezowego dla produkcji nawozów sztucznych. Rozwinął również badania nad produkcją katalizatorów dla przemysłu syntezy chemicznej.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

SOBIERAŃSKI Wacław, mgr inż. chemik. Wieloletni dyrektor Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu, w których w latach 1947 – 1956 przygotował i rozwinął podstawowe produkcje w tych zakładach, będących wielkim kombinatem chemicznym w powojennej Polsce. W następnych latach pracował w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, a w końcowych latach swojej działalności w Instytucie Chemii Ogólnej w Warszawie. Posiada wiele najwyższych odznaczeń państwowych.

SOBOLEWSKI Jan, urodzony 16 sierpnia 1901 roku we Lwowie. Doc. mgr inż. po Politechnice Lwowskiej. Pracę zawodową rozpoczął 1 stycznia 1925 roku w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie na stanowisku asystenta, by następnie objąć stanowisko inżyniera ruchu Karbidowni, które piastował do 15 grudnia 1928 roku. Lata 1929 – 1931 spędził w USA jako asystent szefa ekipy zagranicznej a po powrocie do Chorzowa, 15 września 1931 roku objął stanowisko kierownika Biura Technicznego i pełnił tę funkcję do 31 sierpnia 1939 roku. Podczas okupacji był kierownikiem oddziału Saletry Wapniowej w Mościcach a od 1 listopada 1945 roku do 30 czerwca 1968 roku w Zakładach Azotowych w Tarnowie zajmował kolejno stanowiska: kierownika Wydziału Technicznego, Głównego Inżyniera ds. Zagadnień Problemowych i Inwestycji, kierownika Zakładowego Biura Projektów. Za prace, związane z opracowaniem procesu intensyfikacji produkcji amoniaku otrzymał zespołową Nagrodę Państwową I stopnia. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Kawalerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski i Medalem 40-lecia.

SOKALSKI Zdzisław, urodzony w roku 1905 w Zakopanem. Skończył Politechnikę Lwowską w 1930 roku i tam się doktoryzował (1939). W latach pięćdziesiątych był profesorem Politechniki Śląskiej i organizatorem Działu Badawczego ZCh „Oświęcim” oraz Centralnego Laboratorium Doświadczalnego, następnie dyrektorem Instytutu Syntezy Chemicznej. Zmarł w roku 1969. Autor 51 publikacji, 10 artykułów przeglądowych, twórca 12 patentów.

SZAWŁOWSKI Zbigniew, urodzony w 1929 roku. Ukończył studia na Politechnice Gdańskiej (I stopień) i Politechnice Śląskiej w Gliwicach (II stopień), uzyskując tytuł mgr. inż. chemika. W kwietniu 1955 roku rozpoczął pracę zawodową w Instytucie Syntezy Chemicznej w Kędzierzynie, zajmując się między innymi pracami technologicznymi przy produkcji kwasu azotowego i saletrzaku. W styczniu 1957 roku przeszedł do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie, pracując najpierw w Zakładowym Laboratorium Badawczym a następnie na wydziale Amoniaku, jako starszy inżynier i następnie kierownik wydziału. W lipcu 1965 roku przeniesiony został do Zakładów Azotowych w Puławach i kierował rozruchem instalacji amoniaku „Azot I” a później „Azot II”. We wrześniu 1969 roku powołany został na stanowisko zastępcy dyrektora ds. technicznych w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie. W tym okresie nadzorował uruchomienie produkcji alkoholi, bezwodnika kwasu ftalowego, bezwodnika kwasu maleinowego, środków pomocniczych. W latach 1976 – 1978 przeniesiony został do Zakładów Chemicznych w Policach i nadzorował rozpoczęcie produkcji związków azotowych. W sierpniu 1978 roku powołany został na stanowisko dyrektora Zakładów Tworzyw Sztucznych „Boryszew – Erg” w Sochaczewie. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi odznaczeniami resortowymi i społecznymi. Laureat Nagrody Państwowej.

SZCZYPIŃSKI Zbigniew, urodzony 1 września 1912 roku w Brześciu n/Bugiem. Mgr inż. chemik – absolwent Politechniki Warszawskiej. Pracę rozpoczynał jako specjalista ds. materiałów wybuchowych, uruchamiając na stanowisku naczelnego inżyniera produkcję trotylu i heksogenu w Mąkolnie (1945 – 1950). Do 28 lutego 1953 roku był naczelnym inżynierem w Wytwórni Chemicznej nr 9 w Bydgoszczy a następnie od 1 marca 1953 roku do 1 listopada 1956 roku był głównym technologiem Zakładów Chemicznych w Sarzynie. Po kilkuletniej pracy w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu na stanowisku Głównego Inżyniera Produkcji, 1 lutego 1959 roku rozpoczął pracę w Zakładach Azotowych w Tarnowie, wiążąc już z nimi całe swoje dalsze życie zawodowe. Do roku 1978, jako dyrektor ds. technicznych, przyczynił się do budowy Tarnowa II, w tym instalacji półspalania metanu, wytwórni polichlorku winylu (1968), wytwórni kaprolaktamu (1965 – 1968). Otrzymał zespołową Nagrodę Państwową II stopnia za opracowanie technologii wytwarzania cykoheksanonu z benzenu, której był współautorem oraz technologii produkcji acetylenu z gazu ziemnego. Jeden z najwybitniejszych fachowców przemysłu azotowego. Jego sylwetka na stałe jest związana z Zakładami Azotowymi w Tarnowie. Wielokrotnie odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi, wśród których należy odnotować Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II i I klasy, Medal 30-lecia i inne.

SZPARSKI Józef, urodzony w roku 1932 w Pilznie. Ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej w Gliwicach, specjalizując się w technologii organicznej. Kontynuował naukę na studiach podyplomowych na kierunku inżynierii chemicznej, specjalizując się w technologii cykloheksanonu i kaprolaktamu. Pracę zawodową rozpoczął w 1956 roku w Zakładach Azotowych w Tarnowie w Zakładzie Kaprolaktamu na stanowisku kierownika laboratorium interwencyjnego a w 1963 roku został technologiem Zakładu Kaprolaktamu. Od 1968 roku jest kierownikiem technicznym Zakładu Kaprolaktamu. Jest twórcą i współtwórcą ponad 25 patentów i rozwiązań z zakresu technologii kaprolaktamu oraz nowej technologii produkcji cykloheksanonu z benzenu, we współpracy z Instytutem Chemii Przemysłowej w Warszawie. Bogatą wiedzę wykorzystał w pracy eksportowej instalacji cykoheksanonu w Czechosłowacji, dokąd został skierowany jako kierownik rozruchu technologicznego, realizując bezawaryjnie i terminowo zobowiązania kontraktowe. Odznaczony m.in. Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego.

TABAN Bronisław, mgr inż. mechanik. Po wojnie wyjechał z grupą specjalistów w celach rewindykacji maszyn i urządzeń, a następnie pracował w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu przy odbudowie i rozbudowie. W krótkim czasie awansował na stanowisko dyrektora ds. inwestycji. Mając doświadczenie w budowie instalacji chemicznych oraz duże zdolności organizacyjne. 19 stycznia 1951 roku został powołany na stanowisko wiceministra w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego, w którym aż do maja 1968 roku, tj. do przejścia na emeryturę, prowadził pion inwestycyjny. Był to okres bardzo intensywnego rozwoju przemysłu chemicznego, budowane były pierwsze, duże instalacje chemiczne, powstawały nowe zakłady. Bronisław Taban zaangażował się bezpośrednio w wiele poważnych przedsięwzięć, np. w budowę instalacji amoniaku w Tarnowie, wytwórnię kaprolaktamu, wytwórnię kauczuków syntetycznych w Oświęcimiu, budowę Zakładów Azotowych w Puławach, budowę rafinerii nafty w Płocku. Był jedną z wybijających się postaci, związanych z odbudową, a następnie z rozbudową polskiego przemysłu chemicznego. Odznaczony najwyższymi państwowymi odznaczeniami.

TANIEWSKI Marian, urodzony w roku 1930 w Radomiu. Wykształcenie wyższe i wszystkie stopnie naukowe związał z Politechniką Śląską. W 1952 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika, w 1954 obronił magisterium, w 1959 roku – pracę doktorską a w roku 1962 – habilitację. W roku 1969 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1975 tytuł profesora zwyczajnego. Pracę zawodową rozpoczął w maju 1954 roku w Instytucie Syntezy Chemicznej w Oświęcimiu, będąc kolejno asystentem, starszym asystentem i p.o. kierownika pracowni (1955). Przeszedł do pracy na Politechnikę Śląską, w której w latach 1981 -1984 był dziekanem Wydziału Chemii. W roku 1985 powrócił do przemysłu i kierował Instytutem Ciężkiej Syntezy Organicznej w Blachowni. Jest autorem 130 publikacji (około 40 za granicą), posiada 20 patentów i 3 wdrożenia przemysłowe. Jest autorem dwóch książek, wielu rozdziałów w innych pracach zbiorowych, wygłosił 120 referatów plenarnych i sekcyjnych na konferencjach. Posiada najwyższe odznaczenia państwowe, między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

TARANTOW7CZ Witold, urodzony w 1923 roku. Mgr inż. chemik -absolwent Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął w styczniu 1952 roku jako projektant w Biurze Projektów Przemysłu Organicznego „Erg” w Warszawie. W czerwcu 1954 roku został przeniesiony do Zakładów Chemicznych w Bydgoszczy na stanowisko starszego technologa; następnie powrócił do Biura Projektów. W październiku 1958 roku został przeniesiony do Katowic i tam, do lipca 1960 roku kierował oddziałem Biura Projektów. W lipcu 1960 roku przeszedł do Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu; pracował jako zastępca dyrektora ds. inwestycji do marca 1969 roku. W kwietniu 1969 roku przeszedł do Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty w Krakowie na stanowisko dyrektora ds. inwestycji. Po zmianach organizacyjnych od 1 lipca 1972 roku został zastępcą dyrektora ds. inwestycji – głównym inżynierem przygotowania inwestycji w Zjednoczeniu Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego. Od 31 marca 1976 roku do 31 sierpnia 1979 roku przebywał w Anglii, pracując w oddziale „Polimex – Cekop”. Po powrocie do kraju, 1 września 1979 roku objął stanowisko dyrektora ds. inwestycji i rozwoju w Zjednoczeniu „Petrochemia”. Posiada liczne odznaczenia państwowe.

WASILEWSKI Jerzy, urodzony w roku 1934 w Lutomiersku k/Łodzi. Ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej z tytułem mgr. inż. chemika. Stopień doktora i doktora habilitowanego nadała mu w latach 1966 i 1971 Rada Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a w roku 1983 uzyskał tytuł profesora. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1958 w Oddziale Instytutu Syntezy Chemicznej w Kędzierzynie, który w roku 1959 został podniesiony do rangi samodzielnego Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej w Blachowni Śląskiej. Z nim związał swoje losy zawodowe. Z ważniejszych prac, prowadzonych zespołowo, wymienić należy badania nad katalitycznym utlenianiem etylenu do tlenku etylenu, propylenu do kwasu akrylowego oraz pełną modernizację licencyjną technologii epichlorohydryny, sprzedanej w latach 70. I 80. do Rumunii. W roku 1976 powołany został na stanowisko zastępcy dyrektora ICSO ds. naukowych, a w 1993 roku otrzymał nominację na dyrektora ICSO. Jest współautorem blisko 22. wdrożeń nowych wyrobów chemicznych do praktyki przemysłowej, autorem lub współautorem prawie 70. publikacji i około 90. patentów, laureatem Nagrody Państwowej II stopnia, szeregu nagród ministerialnych oraz innych nagród wysokich urzędów państwowych. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wieloma innymi odznaczeniami resortowymi.

WAWAK Władysław, urodzony w roku 1938 w Targanicy. Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki śląskiej w Gliwicach (1961 r.), specjalizujący się w zagadnieniach rafineryjnych i petrochemicznych. W 1961 roku rozpoczął pracę w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku, kolejno na stanowiskach: mistrza, starszego mistrza i kierownika Oddziału Komorowego Koksowania (1961 – 1968), kierownika Wydziału Fenolu i kierownika Wydziału Etylenowego (1968- 1973), kierownika Zakładu Syntezy Monomerów (1973- 1974), zastępcy dyrektora technicznego ds. Produkcji Petrochemicznej (1974-1979), dyrektora ds. Produkcji Petrochemicznej (1979- 1980), od czerwca 1980 roku – dyrektora naczelnego. Autor lub współautor 43. projektów wynalazczych, 3. wynalazków. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

WĄSALA Tadeusz, urodzony w roku 1932 w Golinie. Ukończył wyższe studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach w 1956 roku, specjalizując się w zagadnieniach inżynierii chemicznej. Po ukończeniu studiów pracował do roku 1959 w Zakładach Elektrochemicznych w Ząbkowicach Będzińskich, przechodząc następnie do Zakładów Azotowych w Kędzierzynie (1959 – 1969) kolejno na stanowiska: technologa Zakładu Amoniaku, kierownika Wydziału Amoniaku i głównego projektanta ds. Amoniaku. Od 1969 roku pracuje w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach, kolejno jako główny inżynier procesu technologicznego, główny specjalista ds. Amoniaku oraz kierownik Zakładu Badawczego ds. Amoniaku. Brał bezpośredni udział w pracach nad modyfikacją (wielokrotną) technologii i aparatury produkcyjnej wytwarzania gazu syntezowego i amoniaku w ZA w Kędzierzynie; jest współautorem zmiany technologii otrzymywania amoniaku z koksu na technologię opartą na gazie ziemnym w ZA w Kędzierzynie, współautorem oryginalnego procesu otrzymywania gazu syntezowego i wodoru dla syntezy alkoholi OXO, współautorem modernizacji produkcji amoniaku w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie, Puławach, Włocławku, Tarnowie i Policach. Brał udział przy opracowywaniu nowoczesnej niskoenergochłonnej technologii produkcji amoniaku wg wzorów państw zachodnich. Otrzymał szereg nagród zespołowych: Nagrodę Państwową I stopnia za intensyfikację produkcji amoniaku syntetycznego; Nagrodę I stopnia i trzy Nagrody II stopnia w Krajowych Konkursach Oszczędności Paliw i Energii; Nagrodę I stopnia Ministra Przemysłu Chemicznego za modernizację technologii. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Srebrną i Złotą Odznaką Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego.

WIŚNIEWSKI Jerzy, urodzony w 1933 roku we Lwowie. Ukończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (1956 r.). Pracę zawodową w przemyśle chemicznym rozpoczął w 1956 roku w Biurze Projektów „Prosynchem”, w którym do 1990 roku przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej aż do stanowiska zastępcy dyrektora Biura ds. Koordynowania Projektowania, Rozwoju i Informatyki i zastępcy dyrektora Biura ds. Technicznych. Przez cały okres pracy zawodowej czynnie uczestniczył w realizacji programów rozwojowych i inwestycyjnych polskiej chemii. W latach 1972 – 1974 kierował zespołem koordynacyjnym „Programu Chemizacji Gospodarki Narodowej”. Uczestniczył w projektowaniu wszystkich liczących się dużych zakładów przemysłu chemicznego, jak: ZA w Puławach, MZRiP w Płocku, ZA we Włocławku. Prowadził nadzór nad realizacją kompleksu PCW w ZA Włocławek. Posiada 8 patentów, 3 wzory użytkowe, uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia za współudział w opracowaniu wielu technologii, m. in. metanolu, kwasu azotowego, hydrorafinacji benzolu dla produkcji benzenu, dwumetylotereftalanu, odsiarczania gazów, produkcji karbidu). Otrzymał szereg odznaczeń, nagród i dyplomów.

WOJNARSKI Zbigniew, urodzony 1897 w roku w miejscowości Bieździedza pow. Jasło. Ukończył Wydział Chemiczny na Politechnice Lwowskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1921 roku w Zakładach Przemysłu Barwników „Boruta” w Zgierzu, przechodząc następnie w roku 1925 do Polskich Zakładów Chemicznych „Nitrat” w Niewiadowie. W roku 1928 podjął pracę w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Tarnowie jako kierownik oddziału Katalizatorów, Siarczanu Amonu i Precypitatu. Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku powrócił do Moście na stanowisko szefa wydziału produkcyjnego, a w 1953 roku został naczelnym inżynierem Zakładów. Po roku został zastępcą dyrektora ds. technicznych. W roku 1963 przeszedł do Biura Projektów ZA w Tarnowie na stanowisko kierownika Działu Studiów. W latach 1945 – 1947 uczestniczył w akcji rewindykacji zagrabionych przez okupanta maszyn i urządzeń. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi medalami i odznaczeniami.

WORONIECKI Andrzej, urodzony w 1929 roku. Ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego, specjalizując się w chemii fizycznej. Pracę zawodową rozpoczął w lutym 1950 roku w Głównym Instytucie Chemii Przemysłowej jako asystent prof. M. Struszyńskiego. W latach 1953 – 1962 pracował w Zakładach Chemicznych Krywałd, początkowo na stanowisku technologa, a następnie szefa produkcji i naczelnego inżyniera. W kwietniu 1962 roku objął stanowisko naczelnego dyrektora Zakładów Chemicznych Boryszew w Sochaczewie, a w styczniu 1968 roku otrzymał nominację na stanowisko dyrektora naczelnego Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku. W kwietniu 1972 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego powołanej do życia Rafinerii Nafty w Gdańsku w budowie, organizował zakład, prowadził jego budowę, a następnie rozruch i eksploatację. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego i innymi odznakami, medalami i dyplomami.

ZAJEZIERSKI Władysław, urodzony w 1909 roku. Mgr inż. chemik, specjalność technologia przeróbki ropy naftowej – absolwent Politechniki Lwowskiej. Pracę rozpoczął w roku 1929 w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach jako pracownik fizyczny (1929 -1930), a następnie, po ukończeniu studiów, był asystentem w Państwowej Fabryce Oleju w Drohobyczu (1937 – 1939); do sierpnia 1944 roku pracował w rafinerii w Drohobyczu na stanowiskach kierowniczych. We wrześniu 1945 roku podjął pracę w rafinerii w Czechowicach jako kierownik laboratorium, a następnie awansował na stanowisko naczelnego inżyniera (do lutego 1953 roku), by przejść do rafinerii w Trzebini na stanowisko dyrektora (1953 – kwiecień 1954). W lipcu 1954 roku został naczelnym inżynierem Zjednoczenia Przemysłu Rafinerii Nafty (do października 1968 roku), by następnie, aż do przejścia na emeryturę (31 grudnia 1975) kierować Instytutem Technologii Nafty w Krakowie. Posiada liczne, wysokie odznaczenia państwowe.

ZDEBIK Jan, urodzony w roku 1921. Mgr inż. chemik. Po ukończeniu politechniki rozpoczął pracę w listopadzie 1949 roku w Zakładach Azotowych w Tarnowie na stanowisku inspektora budowy, a następnie kierownika budowy. Przeszedł do Zakładów Azotowych w Chorzowie na stanowisko dyrektora ds. inwestycji, pełniąc tę funkcję od 30 września 1954 roku do 30 czerwca 1955 roku. W lipcu 1955 roku wrócił do Zakładów Azotowych w Tarnowie i kierował inwestycjami tego zakładu do 1961 roku. W następnych latach Jan Zdebik, mianowany dyrektorem technicznym Zakładów Azotowych w Puławach w budowie, tworzył od podstaw Puławy I i rozpoczął budowę Puław II. Jako wybitny fachowiec z zakresu inwestycji, w lutym 1968 roku został przeniesiony służbowo do Ministerstwa Przemysłu Chemicznego w Warszawie na stanowisko dyrektora Departamentu Inwestycji, którym kierował aż do końca istnienia Ministerstwa. Podczas pracy w Ministerstwie brał udział w bezpośrednim planowaniu, kontraktowaniu i nadzorze, a także uruchamianiu większości instalacji w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku, Zakładach Azotowych we Włocławku, Zakładach Chemicznych w Policach i wielu innych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy.