Ciąg dalszy wykazu osób wymienianych w takich samych rozdziałach w poprzednich tomach.
DERECKI Włodzimierz, urodzony w 1932 r. w Lublinie. Studia inżynierskie skończył na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej (1953), a studia magisterskie na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, specjalność – inżynieria chemiczna (1956). Pracę zawodową rozpoczął w Biurze Projektów Koksoprojekt w Zabrzu, a w 1960 r. podjął pracę w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku w budowie. Był jednym z pierwszych inżynierów zatrudnionych do realizacji obiektów produkcyjnych. Został Gospodarzem Obiektu „Kombinowanej Instalacji Reformingu”, odpowiedzialnym za budowę, rozruch i eksploatację.
Instalacja zaprojektowana przez Snam Progetti Włochy, kojarzyła trzy instalacje technologiczne: platforming benzyn, hydroodsiarczanie oleju napędowego oraz blok aromatów, produkujący benzen, toluen i ksyleny. Kompleks został wybudowany i uruchomiony w 1964 r., w pierwszym kompleksie produkcyjnym Petrochemii Płock. Następnie kierował rozruchem Krakingu Katalitycznego uruchomionego w 1967 r. W latach 1968 – 1972 był Dyrektorem ds. Generalnego Wykonawstwa w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego Petrobudowa, odpowiedzialnym za budowę MZRiP w Płocku. W 1972 r. został Generalnym Projektantem MZRiP w ZBP/MZRiP, a w 1973 r. objął stanowisko Dyrektora ds. Inwestycji i Rozwoju MZRiP. Na tym stanowisku pracował do 1989 r. kierując w tym czasie intensywnym rozwojem zakładów. Z ważniejszych obiektów podstawowych powstały w tym czasie: dwie instalacje destylacji rurowo-wieżowej, alkilacja, druga instalacja krakingu katalitycznego, dwie jednostki polipropylenu, kompleks etylenowy produkujący 300 tys. t/r etylenu. Była to podstawa rozwoju polskiej chemii. Nastąpiła rozbudowa całej infrastruktury zakładu stosownie do realizowanych zadań. Najważniejsze osiągnięcia mgr. inż. W. Dereckiego to uczestniczenie w budowie pierwszej w Polsce instalacji petrochemicznej opartej na standardach światowych, jaką był „Kombinowany Reforming” oraz jego modernizacja po 25 latach eksploatacji, dokonana przez wyrosłych na tej instalacji specjalistów; widać w tym procesie ciągłość pokoleniową polskich chemików. Mgr inż. W. Derecki ceni komputerowy system ekspedycji produktów rafineryjnych uruchomiony w 1977 r., jako prekursora dzisiejszej ery informatycznej. Z innych dokonań podkreśla fakt uczestniczenia we wdrożeniu w warunkach silnej konkurencji, rodzimej technologii produkcji EMTB (eteru metylotertbutylowego). Ze sfery zarządzania podkreśla wdrożenie nowatorskiej w tamtym czasie, metody finansowania inwestycji na zasadzie samosplaty, a nade wszystko, opanowanie zasad Banku Światowego, wymaganych do oceny projektów inwestycyjnych, jako podstawy do udziału w ich finansowaniu. Duża liczba zawieranych kontraktów z dostawcami zagranicznymi, doprowadziła do opracowania zasad kontraktingu, co należy uznać za niewątpliwy sukces ograniczający dowolność i przypadkowość w tym zakresie. Realizacja zadań inwestycyjnych na miarę MZRiP, to w skrócie organizacja, zespół specjalistów oraz stosowne kontakty. Utrzymywanie tych czynników na odpowiednim do zadań poziomie, przez lata budowy Petrochemii Płock, może być również traktowane jako osiągnięcie zawodowe. Mgr inż. Włodzimierz Derecki jest odznaczony m. in.: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązową i Srebrną odznaką Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego.
DROZDOWSKI Eugeniusz, urodzony 8 stycznia 1920 r. w Krasnym-stawie. Studia rozpoczął w 1937 r. na Uniwersytecie Warszawskim; kontynuował je po wojnie na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej (dyplom 1948). W latach 1942 – 1945 i w 1948 r. pracował jako asystent i chemik kampanijny w cukrownictwie. W 1949 r. skierowano go do pracy w Instytucie Chemii Przemysłowej w Gliwicach, a w 1952 r. przeniesiono do CZP Barwników i Półproduktów w Gliwicach. W latach 1955 – 1969 był zastępcą dyrektora w Zakładach NZPO Rokita. ZCh Azot – Jaworzno i POCh Gliwice. W latach 1969 – 1988 był kierownikiem działu i głównym specjalistą kolejno w Zjednoczeniu Przemysłu Tworzyw Sztucznych Erg i w Zrzeszeniu Przemysłu Obronnego i Tworzyw Sztucznych Erg w Gliwicach. Po przejściu na emeryturę jest wiceprezesem w firmie Chem – Trans.
Ważne osiągnięcia zawodowe mgr. inż. E. Drozdowskiego to podjęcie podczas pracy w POCh Gliwice, inicjatywy budowy nowej fabryki odczynników POCh w Lublinie – był współtwórcą koncepcji, założeń i dokumentacji nowej fabryki. Trzy zakłady, w których mgr inż. E. Drozdowski pełnił funkcje zastępcy dyrektora uzyskały wysokie efekty produkcyjne i ekonomiczne; były wielokrotnie wyróżniane i nagradzane. Mgr inż. Eugeniusz Drozdowski jest odznaczonym m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznaką za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego.
FIGA Ryszard, urodzony 24 listopada 1925 r. w Krakowie. Skończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, specjalność: chemia nieorganiczna oraz Studium Podyplomowe na tej samej Uczelni w zakresie przetwórstwa i stosowania tworzyw sztucznych (1968 -1970). Posiada specjalizację zawodową I stopnia w zakresie technologii materiałów wybuchowych (1983, MPChiL) oraz w zakresie materiałów wybuchowych górniczych i pirotechniki (1988, SITPChem). Pracę zawodową rozpoczął jako szef produkcji w Gliwickiej Fabryce Kwasu Siarkowego w 1949 r. Od 1954 był starszym inżynierem w Centralnym Zarządzie Przemysłu Materiałów Górniczych w Gliwicach, a od 1956 r. kierownikiem wydziału zamiejscowego Zakładów Chemicznych Bieruń Stary. W latach 1961 – 1968 był kierownikiem działu organizacji i normowania w Zakładach Chemicznych Krywałd w Krywałdzie, a później (1968 – 1989) kolejno: naczelnikiem wydziału, zastępcą dyrektora i głównym inżynierem ds. materiałów wybuchowych i produkcji specjalnej w Zjednoczeniu Erg w Gliwicach i Mikołowie. Od 1 czerwca 1989 r. jest na emeryturze. Jest współautorem patentów i wniosków racjonalizatorskich, inspiratorem i współtwórcą opracowania, pierwszego po wojnie, Katalogu Górniczych Środków Strzelniczych. Jest odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia, dwukrotnie Brązowym oraz Srebrnym i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Odznaką za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
GRACZYŃSKI Adam, urodzony 19 grudnia 1939 r. w Gorlicach. Ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, specjalność: technologia ropy naftowej i paliw płynnych (1962 r.) oraz Studium Podyplomowe w zakresie zarządzania na Akademii Gospodarki Narodowej w Moskwie (1988 r.) i Podyplomowe Studium Zarządzania Spółkami Skarbu Państwa (1992 r.). Ma Dyplom dla kandydatów na członków rad nadzorczych w jednoosobowych Spółkach Skarbu Państwa oraz w spółkach z udziałem Skarbu Państwa reprezentowanym przez Ministra Przemysłu i Handlu (1995 r.). Pracę rozpoczął jako inżynier stażysta w 1962 r. na Politechnice Śląskiej. Od 1963 r. był kierownikiem produkcji w Fabryce Superfosfatu Bogucice (obecnie PRMPN Montokwas), a od 1967 r. był zastępcą dyrektora ds. technicznych Fabryki Nawozów Fosforowych Ubocz. Od 1971 r. piastował takie samo stanowisko w Zakładach Tworzyw Sztucznych Ząbkowice – Erg w Dąbrowie Górniczej. Od listopada 1974 r. był dyrektorem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych w Mikołowie, a od 1 lutego 1977 r. zastępcą dyrektora ds. technologiczno-wdrożeniowych Tworzyw w Instytucie Tworzyw Sztucznych Erg w Tychach -Bieruniu. W latach 1985 – 1988 Adam Graczyński był Podsekretarzem Stanu w Urzędzie Postępu Naukowo-Technicznego Wdrożeń w Warszawie, a od 16 stycznia 1989 r. i nadal jest naczelnym dyrektorem Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach. Mgr inż. Adam Graczyński kierując zakładami przemysłu chemicznego prowadził działalność na rzecz ochrony środowiska. Jako koordynator Programu Rządowego PR-5 inspirował i wdrażał prace związane z modyfikacją polimerów oraz wytwarzaniem wyrobów z tworzyw sztucznych dla górnictwa, budownictwa i rolnictwa. Podczas pełnienia funkcji Podsekretarza Stanu w UPN – TiW współtworzył prawno-ekonomiczne zasady sterowania postępem naukowo-technicznym w górnictwie i energetyce, budownictwie, gospodarce żywnościowej, ochronie środowiska, transporcie, i w przemyśle chemicznym. W Głównym Instytucie Górnictwa dąży do zwiększenia efektów GIG na polu naukowo-badawczym i ekonomiczno-finansowym. Podejmuje inicjatywy, które pozwalają na rozwiązywanie istotnych problemów współczesnego górnictwa, szczególnie związanych z bezpieczeństwem pracy w górnictwie i ochroną środowiska. Jest autorem ok. 30 patentów i wzorów użytkowych oraz autorem i współautorem wielu prac wdrożeniowych. Jest odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Złotą Odznaką Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych i Złotą Odznaką Zasłużony dla Górnictwa RP.
GRUSZKA Zbigniew, urodzony w 1922 r. w Bielsku Białej. Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Śląskiej z 1949 r. – mgr inż. chemik. Przepracował 45 lat, w tym 35 w przemyśle chemicznym w branży materiałów wybuchowych i tworzyw sztucznych, m.in. w Zakładach Tworzyw Sztucznych Erg w Bieruniu Starym, Zakładach Chemicznych – Sarzyna, Zjednoczeniu, a potem Zrzeszeniu, Tworzyw Sztucznych Mikołów – Gliwice na stanowiskach od technologa, poprzez kierownika wydziału, szefa produkcji, głównego technologa do głównego inżyniera (14 lat) i dyrektora (7 lat). Uczestniczył w uruchamianiu wielu nowych produkcji. Jest współtwórcą 3 patentów. Odznaczony m.in. Złotą Odznaką Zasłużonego dla Przemysłu Chemicznego i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
KŁOS Stanisław, urodzony w 1937 r. Mgr inż. chemii. Absolwent Politechniki Łódzkiej oraz 1,5-rocznego studium z zakresu zarządzania Wielkimi Organizacjami Gospodarczymi w Instytucie Doskonalenia Kadr Administracji Państwowej. W latach 1961 – 1968 pracował w Zakładach Włókien Chemicznych „ANILANA” w Łodzi na różnych stanowiskach, w tym kierownika Wydziału Włókien Akrylowych Anilana. W latach 1968 – 1979 był zastępcą naczelnego dyrektora ds. produkcji w Zjednoczeniu Włókien Chemicznych „CHEMITEX”.
Od 1980 roku aż do rozwiązania był dyrektorem naczelnym Zjednoczenia Przemysłu Gumowego STOMIL. W latach 1983 – 1989 wiceministrem w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego i Lekkiego a następnie w Ministerstwie Przemysłu. W latach 1990 – 1994 organizował jako Dyrektor Generalny Przedstawicielstwo Mercedes Benz w Polsce w ramach firmy Sobiesław Zasada Ltd. Od 1994 roku jest Prezesem firmy ASC Co. Ltd posiadającej licencję amerykańskiego koncernu samochodowego Chrysler na jego reprezentowanie na terytorium Polski. Autor 9 patentów, w tym 6 wdrożonych do praktyki przemysłowej oraz 23 zastosowanych rozwiązań technicznych.
Autor ponad 30 publikacji w tym 6 wdrożonych do praktyki przemysłowej oraz 23 zastosowanych rozwiązań technicznych. Autor ponad 30 publikacji w czasopismach fachowych. Autor i współautor wielu wdrożonych do przemysłu programów rozwojowych i systemów sterowania jakością w branży włókien chemicznych, gumowej, farmaceutycznej i niektórych gałęziach przemysłu lekkiego i motoryzacyjnego. Prekursor i organizator pierwszego w Polsce systemu leasingu samochodów oraz dealerskiego systemu sprzedaży, serwisu i zaopatrzenia w części zamienne dla samochodów Mercedes i Chrysler na terenie Polski.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski oraz odznaczeniami resortowymi i branżowymi.
KOLARZYK Kazimierz, urodzony 13 lutego 1931 r. w Cięcinie, pow. Żywiec. Jest absolwentem Akademii Górniczo-Hutniczej, Wydziału Metalurgii – inżynier metalurg (1956) i Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie – mgr ekonomii (1958). W 1972 r. obronił pracę doktorską na Wydziale Wiertniczo-Naftowym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W latach 1960 – 1966 był zastępcą dyrektora ds. inwestycji w Zakładach Sodowych w Krakowie, później, do 1969 r., zastępcą dyrektora ds. ekonomii w Zjednoczeniu Przemysłu Rafinerii Nafty w Krakowie. Od 1974 r. był dyrektorem Przedsiębiorstwa Informacji Przemysłu Rafineryjno-Petrochemicznego „Petroinform” w Krakowie, a w latach 1982 do 1991 – dyrektorem Instytutu Technologii Nafty. Wprowadził do przemysłu rafineryjnego i petrochemicznego w całym kraju system informacji oparty na nowoczesnej technice maszyn cyfrowych. Zrealizował swoje koncepcje na osnowie maszyn zaimportowanych. Od podstaw stworzył Przedsiębiorstwo Informatycznej Techniki Obliczeniowej „Petroinform”; wykazał też znakomite zdolności organizacyjne prac badawczych z silnym powiązaniem z przemysłem w Instytucie Technologii Nafty. Rozwinął system wprowadzania dodatków uszlachetniających do paliw i olejów silnikowych. Jest odznaczony Krzyżem Polonia Restitute oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
KROPIWNICKI Jerzy, urodził się 11 października 1940 r. we Lwowie. Studia wyższe na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej ukończył w 1966 r. uzyskał tytuł mgr. inż. chemika. Od początku swej pracy zawodowej, tj. od 30 lat, związany z GZChem „Carbochem”; pracował kolejno na stanowiskach: specjalisty technologa, zastępcy kierownika Laboratorium Badawczego, kierownika Laboratorium Badawczego, głównego technologa, ostatnio zastępcy dyrektora ds. technicznych. Jest współtwórcą rozwoju produkcji asortymentowej i wartościowej GZChem „Carbochem”. Jest autorem 48 projektów racjonalizatorskich, 12 patentów wdrożonych do produkcji z wysokimi efektami ekonomicznymi oraz 23 publikacji naukowo-technicznych. Jest specjalistą w zakresie badań, otrzymywania i zastosowania sadz technicznych; stworzył szereg nowych technologii i bogaty asortyment sadzo-wy. Jest rzeczoznawcą w specjalności: sadze i wyroby z węgla uszlachetnionego. Swą fachowością i wiedzą merytoryczną zyskał uznanie specjalistów poprzez wybór do Rady Naukowej Zakładu Karbochemii PAN w Gliwicach. Jest laureatem Nagrody II Stopnia Ministra Przemysłu Chemicznego w zakresie technologii sadz. Różnorodność jego zainteresowań i odpowiednie predyspozycje pozwoliły mu rozwinąć bardzo szeroką działalność społeczną. Jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego. Przeszedł wszystkie szczeble w kierownictwie SITPChem od Skarbnika Zarządu Koła (od 1967) poprzez Sekretarza Zarządu Koła (od 1969 r.), Prezesa Zarządu Koła (od 1977 r.), Członka Głównej Komisji Rewizyjnej (od 1981 r.), Członka Zarządu Głównego od 1984 r. (i nadal), Prezesa Zarządu Oddziału (od 1984 r. i nadal), Wiceprezesem Zarządu Głównego (od 1987 r.) i od 1990 r. i nadal jest Prezesem Zarządu Głównego. Był także Wiceprezesem Zarządu Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT.
Nieprzerwanie działa na rzecz środowiska naukowo-technicznego, będąc gorącym propagatorem podnoszenia rangi Stowarzyszenia w życiu technicznym naszego kraju. Jest inicjatorem wielu imprez o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym (konferencje naukowo-techniczne, sympozja, zjazdy), jak również cennych pomysłów z zakresu humanizacji środowiska technicznego oraz integracji środowisk zrzeszonych w FSNT NOT. Na terenie Gliwic doprowadził do konstruktywnej współpracy pomiędzy Stowarzyszeniem a Polskim Towarzystwem Chemicznym, którego Gliwicki Oddział zrzesza głównie pracowników naukowych Wydziału Chemicznego Politechniki Śląskiej. Jako Prezes Zarządu Głównego SITPChem bezpiecznie przeprowadził Stowarzyszenie przez trudny dla organizacji społecznych okres transformacji ustrojowej i gospodarczej w Polsce. Dzięki Prezesowi Kropiwnickiemu i skupionemu wokół Niego zespołowi działaczy, SITPChem nadal pracuje, rozwija się, wprowadza nowe formy działania, przyciąga nowych członków. Jego wielką zasługą jest rozpoczęcie wydawania dzieła „Karty historii polskiego przemysłu chemicznego”. W latach 1993 – 1994 mgr inż. Jerzy Kropiwnicki był również wiceprezesem Rady Głównej NOT.
KOSSOWICZ Ludwik, urodzony 9 sierpnia 1925 r. w Żninie. Uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej w 1950 r. i tytuł doktora nauk technicznych na Wydziale Chemii Politechniki Śląskiej. W latach 1950 – 1955 był kolejno: samodzielnym pracownikiem, kierownikiem Zakładowego Laboratorium, głównym technologiem i szefem produkcji w Rafinerii Nafty w Trzebinii. Następnie do 1970 r. był kierownikiem Działu Technologicznego i głównym inżynierem rozwoju w Zjednoczeniu Przemysłu Rafinerii Nafty w Krakowie. Od 1970 r. był głównym inżynierem rozwoju przemysłu rafineryjnego i głównym specjalistą Przemysłu Rafineryjnego w Zjednoczeniu Przemysłu Rafineryjnego i Petrochemicznego – Petrochemia w Krakowie. Od 1982 r. był sekretarzem naukowym i zastępcą dyrektora ds. naukowo-badawczych w Instytucie Technologii Nafty w Krakowie. Najważniejsze osiągnięcia dr. inż. Ludwika Kossowicza to prace badawcze nad asfaltami ekstrakcyjnymi i asfaltami syntetycznymi – publikacje na V Światowym Kongresie Naftowym w Nowym Jorku w 1958 r. i książka pt. „Polskie asfalty naftowe”, wydana w 1968 r., oraz wprowadzenie do przemysłu rafineryjnego benzyn silnikowych reformułowanych bioetanolem w skali miliona ton w latach 1991 – 1995 (we wszystkich rafineriach południowych), a także wprowadzenie do przemysłu procesu ciągłego utleniania asfaltów. Jest odznaczony Krzyżem Polonia Restitute i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
KURANT Bogdan, urodzony 13 września 1925 r. w Łasku. Studia chemiczne ukończył w Łodzi, a następnie doktoryzował się na Politechnice Warszawskiej. W marcu 1948 r. rozpoczął pracę w przemyśle chemicznym w Łódzkich Zakładach Włókien Sztucznych (obecnie Zakłady Włókien Chemicznych „Anilana”) na stanowisku starszego asystenta, a następnie zastępcy kierownika Laboratorium Analitycznego. W latach 1950 – 1951 pracował na stanowisku Kierownika Oddziału Produkcyjnego w Łódzkich Zakładach Włókien Sztucznych. W końcu 1951 r. został służbowo przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Włókien Sztucznych w Łodzi na stanowisko kierownika Działu Technologicznego i Produkcji. W 1962 r. został przeniesiony służbowo do Ministerstwa Przemysłu Chemicznego w Warszawie, gdzie pracował do końca 1966 r. na stanowisku zastępcy naczelnika Wydziału w Departamencie Techniki. W 1966 r. został wybrany Sekretarzem Generalnym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego i stanowisko to piastuje do chwili obecnej, w wyniku kolejnych wyborów. W 1981 r. został wybrany Sekretarzem Generalnym Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) i stanowisko to piastował do 1982 r. W latach 1982 – 1988 w wyniku wyborów pełnił funkcję Wiceprzewodniczącego Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT). Posiada liczne odznaczenia państwowe oraz wojskowe jako kombatant II wojny światowej, w tym Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Jest współautorem 1 patentu i wielu rozwiązań technicznych z okresu pracy w przemyśle chemicznym oraz licznych publikacji z dziedziny gospodarczo-przemysłowej.
ŁOŃSKI Ryszard w 1954 r. rozpoczął pracę w Jeleniogórskich Zakładach Celulozy i Włókien Sztucznych na Wydziale Włókien Wiskozowych oraz Zakładzie Celulozy. W 1957 r. przeszedł do pracy w Poznańskich Zakładach Nawozów Fosforowych w Luboniu w Dziale Inwestycji; od 1962 r. był dyrektorem ds. inwestycyjnych. Budował w ciągu 18 miesięcy Instalację Kwasu Siarkowego metodą kontaktową. Uzyskane wyniki rozruchu tej instalacji pozwoliły na jej udoskonalenie i powiększenie zdolności produkcyjnej w fazie projektowania dla następnych budowanych w kraju i za granicą. W latach 1972 – 1976 był dyrektorem technicznym, kierował pracami doświadczalnymi i budową na skalę techniczną pierwszej w Polsce instalacji fluorku glinu otrzymywanego przy zastosowaniu kwasu fluorokrzemowego z przeznaczeniem dla hutnictwa aluminium. W tym samym czasie uruchomiono i wybudowano instalację produkcyjną katalizatora wanadowego dla potrzeb przemysłu kwasu siarkowego oraz przeprowadzono prace badawcze i wybudowano instalację doświadczalną w skali półtechnicznej otrzymywania bezwodnego kwasu fluorowego z kwasu fluorokrzemowego -wyniki pozwoliły na uzyskanie patentu oraz budowę instalacji na większą skalę. W latach 1974 – 1976 pełnił jednocześnie funkcję Pełnomocnika Ministra Przemysłu Chemicznego ds. Badań i Projektowania Instalacji Pilotowej otrzymywania tlenku glinu z krajowych surowców glinonośnych. W 1976 r. został przeniesiony służbowo do Fabryki Pollena Lechia w Poznaniu na stanowisko dyrektora technicznego, gdzie przeprowadził modernizację Instalacji Past do Zębów oraz Oddziału Kremów Specjalnych, hermetyzując – zgodnie z wymaganiami proces technologiczny, prowadził budowę Zakładu Opakowań Aluminiowych oraz Oddział Aerozoli. W 1980 r. został przeniesiony służbowo do Poznańskich Zakładów Farmaceutycznych w Poznaniu na stanowisko dyrektora zakładu. Przez trzy kadencje był Prezesem OW SITPChem w Poznaniu. Mgr inż. Ryszard Łoński jest laureatem Zespołowej Nagrody Państwowej II Stopnia w dziedzinie techniki i licznych odznaczeń państwowych, resortowych i stowarzyszeniowych.
PAPROCKI Jerzy, urodzony 3 stycznia 1932 r. w Sobolewie. Ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Szczecińskiej (kurs inżynierski) oraz Politechniki Śląskiej (kurs magisterski) – specjalizacja inżynieria chemiczna. Posiada specjalizację inżynierską I stopnia w zakresie ekonomiki rozwoju przemysłu chemicznego oraz uprawnienia rzeczoznawcy NOT w tym zakresie. Pracował kolejno w Zakładach Włókien Chemicznych we Wrocławiu, Biurze Projektów „Prosynchem” w Gliwicach, Zjednoczeniu Przemysłu Nieorganicznego, a następnie w Ministerstwie Przemysłu i Handlu – na stanowisku Wicedyrektora Departamentu Planowania Rozwoju, ostatnio jako Doradca Ministra i Szef Zespołu Rozwoju Przemysłu Chemicznego. Był przez wiele lat członkiem Komitetu Zagospodarowania Przestrzennego Kraju PAN oraz Rad Naukowych Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach i Nawozów Sztucznych w Puławach. Jest autorem około 60. publikacji na temat przemysłu chemicznego w czasopismach naukowych i technicznych krajowych, jak również Czechosłowacji, Węgier, Jugosławii i Japonii. Jest współautorem Raportów na temat budowy krajowych przemysłów chemicznych opracowywanych na zlecenie instytucji rządowych w Turcji, Maroku i Iraku. Jest zastępcą Redaktora Naczelnego miesięcznika „Chemik” – organu Ministerstwa Przemysłu i Handlu oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego i członkiem Zarządu Polskiej Izby Przemysłu Chemicznego. Był również członkiem rad nadzorczych Zakładów Azotowych „Puławy”, Zakładów Chemicznych „Police”, Zakładów „Polifarb” w Cieszynie oraz CHZ „CIECH”. Obecnie jest Przewodniczącym Rady Nadzorczej Kopalń i Zakładów Przetwórczych Siarki „Siarkopol” w Tarnobrzegu. Mgr inż. Jerzy Paprocki od wielu lat jest aktywnym działaczem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, Prezesem Zarządu Koła przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu oraz wiceprezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia. Jest honorowym członkiem Stowarzyszenia, odznaczony stowarzyszeniowym Medalem im. prof. Wojciecha Świętosławskiego. Posiada liczne odznaczenia, a wśród nich: Zasłużony dla Zakładów Chemicznych „Oświęcim”, Zasłużony dla Zakładów Chemicznych „Viscoplast”, Honorowa Złota Odznaka Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego, Zasłużony dla Energetyki, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Polonia Restituta. Interesuje się turystyką górską, muzyką klasyczną i brydżem.
PIĘTA Stanisław rozpoczął pracę zawodową 1 kwietnia 1952 r. w obecnych Pabianickich Zakładach Farmaceutycznych „Polfa”. Był kierownikiem oddziałów: Cardiamidu, Chlorku etylowego, 8-Oksychinoliny, o-Aminofenolu. W 1953 r. bezpośrednio uczestniczył we wdrażaniu w skali przemysłowej nowego leku wprowadzonego do światowego lecznictwa w 1952 r. – Hydrazydu kwasu izonikotynowego – który stanowił wówczas podstawowy lek przeciwgruźliczy w krajowym asortymencie produkcji. W 1954 r. odbywał kilkumiesięczną praktykę produkcyjną w Czechosłowacji w Zakładach Chemicznych „Rybitvi” koło Pardubic.
Po powrocie do kraju został mianowany zastępcą głównego technologa Zakładu. W 1955 r. bezpośrednio uczestniczył we wdrażaniu do skali przemysłowej technologii barwnika o nazwie żółcień folanowa 5G, który opracował w swojej magisterskiej pracy dyplomowej. W 1956 r. był zaangażowany w uruchamianiu w skali przemysłowej technologii Amidopiryny (pełnej syntezy od aniliny) wraz z półproduktami: chlorowodorkiem fenylohydrazyny i fenylometylopirazolonem. Amidopiryna stała się od tamtej pory podstawowym lekiem stosowanym w krajowym lekospisie. Jako odpowiedzialny w zakładzie za wdrażanie opracowanych technologii do skali przemysłowej, w latach 1957-1964 uczestniczył w uruchamianiu produkcji: Nowalginy, Cholamidu i Binazyny. Mgr inż. Stanisław Pięta jest współautorem wynalazku dotyczącego technologii otrzymywania Binazyny, na który został udzielony patent 50987. W 1964 r. Stanisław Pięta otrzymał nominację na głównego technologa Zakładu. Brał bezpośredni udział we wdrażaniu do skali półtechnicznej i technicznej Oksytetracykliny dla celów paszowych, a następnie kompleksu cynkowego Bacytracyny dla celów paszowych.
Uczestniczył też w uruchamianiu produkcji 9-alfa-Fluoro-hydrocortisonu (Cortinef), zmodyfikowanej technologii Prednisolonu, produkcji Polcortolonu, Trójmetyłooctan Flumethasonu i Acetonidu Fluocinolonu.
Równolegle uruchamiana była produkcja nowych leków na drodze syntezy chemicznej również przy udziale mgr. inż. Stanisława Pięty. Były to produkcje: Trimetoprimu, Izopiryny, Merfacitu, Ibuprofenu, Cholestilu.
Później brał udział we wdrażaniu do skali technicznej nowego barwnika Brunatu tolanowego R i jest współautorem wynalazku, według którego uruchomiono tę produkcję (patent nr 103704). W 1983 r. mgr inż. Stanisław Pięta został mianowany Głównym Specjalistą ds. Postępu i Rozwoju Zakładu. W ciągu siedmiu lat (1983-1990) uczestniczył bezpośrednio we wdrażaniu do skali produkcyjnej technologii Beclomethasonu i Betamethasonu, a także we wprowadzaniu do skali przemysłowej technologii otrzymywania Naproksenu. Mgr inż. Stanisław Pięta jest autorem 20 patentów. Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień. Otrzymał m.in. Dyplom uznania za aktywną pracę w kole Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego przy PZF „Polfa” (1974), Dyplom uznania za przepracowanie 25 lat w PZF „Polfa” (1977). W uznaniu wkładu w rozwój techniki przemysłu chemicznego udokumentowany wdrożonymi wynalazkami, Naczelna Organizacja Techniczna wpisała mgr. inż. Stanisława Piętę na karty honorowej Księgi Zasłużonych Techników Łodzi (1983), Dyplom Akademii Medycznej w Łodzi w uznaniu zasług w wieloletnim nauczaniu studentów Akademii Medycznej w Łodzi 1984/85. Nagrodę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego za całokształt pracy w przemyśle chemicznym za 1987 r., Dyplom uznania z wyrazami szacunku za długoletnią pracę zawodową w Pabianickich Zakładach Farmaceutycznych „Polfa” (1991). Mgr inż. Stanisław Pięta jest odznaczony Honorową Odznaką Województwa Łódzkiego (1968), Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (1972), Honorową Odznaką Miasta Łodzi (1976), Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Srebrną Odznaką NOT (1978), Medalem Jubileuszowym 35-lat Politechniki Łódzkiej (1980), Złotą Honorową Odznaką NOT (1980), Złotą Odznaką za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego (1983), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984) i Odznaką Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej (1986).
PIŁAT Władysław, urodzony w 1942 r. w Tarnobrzegu. Studia ukończył na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, specjalność technologia organiczna (1964). Pracę zawodową rozpoczął w Kopalniach i Zakładach Przetwórczych Siarki w Tarnobrzegu, przechodząc kolejno wszystkie stanowiska od mistrza zmianowego do kierownika Zakładu. Od 1975 r. przeniesiony został do Zakładów Chemicznych „Organika – Sarzyna” w Nowej Sarzynie na stanowisko dyrektora naczelnego. Funkcję tę pełni do dnia dzisiejszego. Jest twórcą i współtwórcą wniosków racjonalizatorskich, patentów i wdrożeń. Za swoje osiągnięcia otrzymał wiele nagród Naczelnej Organizacji Technicznej oraz Ministra Przemysłu Chemicznego. Pod kierownictwem mgr. inż. Władysława Piłata Zakłady Chemiczne w Nowej Sarzynie stały się wyróżniającym zakładem polskiej chemii (największym w Polsce producentem pestycydów, żywic epoksydowych, poliestrowych, wyrobów silikonowych). Rozwinęła się również współpraca zagraniczna z takimi znanymi firmami jak: Sandoz, Bayer, BASF, General Electric, Rhóne-Poulenc, DSM. Dyrektor Władysław Piłat jest znanym w województwie rzeszowskim działaczem społecznym. Posiada szereg odznaczeń branżowych, technicznych i państwowych.
ROMAŃCZYK Henryk ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach w październiku 1950 r. W grudniu 1950 r. rozpoczął pracę w BP „Biprokwas” jako asystent projektanta, przechodząc kolejno szczeble od projektanta do kierownika działu. 1 lutego 1975 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. Rozwoju i Programowania, a od 1 stycznia 1983 r. został dyrektorem ds. technicznych i na tym stanowisku pracował do chwili śmierci, tj. do 2 maja 1989 r. Był wybitnym specjalistą w technologii produkcji związków nieorganicznych; inicjatorem i współtwórcą wielu koncepcji rozbudowy i uruchomienia nowych produkcji w przemyśle nieorganicznym, m.in. związków chromu, soli baru i boru, krzemu. Był współtwórcą opracowań projektowych rozbudowy i modernizacji zakładów przemysłu nieorganicznego, m.in. w Alwerni, Rudnikach, Tarnowskich Górach, Policach i Toruniu. Był głównym współautorem i koordynatorem dokumentacji technicznej opracowanej na eksport dla Turcji, Bułgarii oraz byłych państw Jugosławii, Czechosłowacji, NRD i ZSRR. Był współautorem wielu wynalazków (8 patentów) w zakresie rozwiązań projektowych, technologiczno-aparaturowych kwasu siarkowego i fosforowego.
ROZWADOWSKI Paweł ukończył studia na Wydziale Elektro-Mechanicznym Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął w 1955 r. w Żupie Solnej „Wieliczka” w Wieliczce pod Krakowem, następnie w 1958 r. został przeniesiony służbowo do Warszawy do Zjednoczenia Kopalnictwa Surowców Chemicznych, gdzie od 1961 r. objął stanowisko Głównego Inżyniera ds. Postępu Technicznego i Rozwoju. W październiku 1963 r. został dyrektorem ds. inwestycji w Kopalniach i Zakładach Przetwórczych Siarki w Machowie k/Tarnobrzega, gdzie pracował do końca 1968 roku. Przy jego znaczącym współudziale został zbudowany od podstaw przemysł siarkowy i rozbudowane miasto Tarnobrzeg. Z początkiem 1969 r. mgr inż. Paweł Rozwadowski został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. Technicznych i Inwestycyjnych w Przedsiębiorstwie Przemysłowo – Handlowym „SIARKA” w Gdańsku, gdzie prowadził budowę bazy przeładunkowej dla eksportu polskiej siarki. Po zakończeniu budowy przeniesiony został w 1970 r. do Warszawy na stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Nieorganicznego. Był odpowiedzialny za działalność górniczą, postęp techniczny i rozwój oraz szczególnie do jego zadań należało prowadzenie inwestycji dla tego przemysłu. W okresie pracy na tym stanowisku, do maja 1982 r., nastąpiła gruntowna modernizacja prawie wszystkich zakładów przemysłu nieorganicznego. W tym okresie wybudowano: Police I, Police II, wytwórnię bieli tytanowej w Policach, wytwórnię soli warzonej w Janikowie, wytwórnię sody Mątwy II oraz wiele innych obiektów przemysłowych. W maju 1982 r. mgr inż. Paweł Rozwadowski został wybrany na stanowisko dyrektora Dobrowolnego Zrzeszenia Przedsiębiorstw Przemysłu Nieorganicznego.
SZRAMA Jan, urodzony we wsi Korczówka, pow. Biała Podlaska. Naukę rozpoczął w gimnazjum jeszcze przed wojną, a w 1948 ukończył liceum pedagogiczne w Szczecinie i w latach 1948 – 1949 był słuchaczem Akademii Handlowej, po czym ukończył studia wyższe na Wydziale Chemicznym Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie. Od 1954 r. do połowy 1983 r. pracował w przemyśle włókien chemicznych, kolejno w Biurze Projektów Włókien Sztucznych w Szczecinie, później w Łodzi jako projektant, główny projektant, generalny projektant ZWCh w Tomaszowie Mazowieckim, nowo projektowanych ZWCh w Brzeziu k. Wrocławia (nie zrealizowanych), zespołu zakładów w Tomaszowie, Jeleniej Górze i w Sochaczewie. Od 1963 r. był naczelnym inżynierem, a po reorganizacji dyrektorem technicznym ZWCh WISTOM w Tomaszowie Mazowieckim. W latach 1972 – 1975 był dyrektorem organizacji generalnego realizatora inwestycji w Biurze Projektów Włókien Chemicznych w Łodzi, a od 1976 r. do połowy 1982 r. pracował w Chodakowskich Zakładach Włókien Chemicznych w Sochaczewie. Później do 1994 r. był ekspertem w NOT przy Wojewodzie Skierniewickim w MPChiL, a od 1985 r. prowadził działalność w zakresie ekologii poprzez inicjowanie i realizację przez zorganizowaną przez siebie firmę, małych oczyszczalni ścieków. Najważniejsze osiągnięcia zawodowe inż. Jana Szramy to zainicjowanie i realizacja modernizacji i rozbudowy ZWCh WISTOM, w tym włókna typu POLINOSIC, współinicjowane wraz z Z. Ciesielskim wprowadzania najnowocześniejszej technologii i wyposażenia włókna poliestrowego POY w ramach II rozbudowy Elany w ramach GRI, realizacja podetapów tego zadania z równoległym współudziałem w centralnej koordynacji odbudowy Elany po pożarze w 1972 r., zakończenie budowy zmodernizowanego Wydziału Chemicznego w Chodakowskich ZWCh i wprowadzenie do tych zakładów produkcji szpul papierowych. W ciągu 19 lat piastowania kierowniczych funkcji w przemyśle, inż. Szrama był inicjatorem i realizatorem budownictwa mieszkaniowego, szczególnie w Sochaczewie, i ekologicznego (oczyszczalnia ścieków w Tomaszowie Maz.). Był przez cały czas aktywności zawodowej działaczem SITPChem. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką NOT i wieloma odznaczeniami wojewódzkimi województwa łódzkiego i skierniewickiego.
TYRKA Eugeniusz, urodzony w 1924 roku w Krakowie. Jest absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Śląskiej – mgr inż. chemik. W latach 1951 – 1968 był naczelnikiem Wydziału Technologicznego w Zjednoczeniu Przemysłu Farb i Lakierów w Gliwicach, następnie do 1975 r. zastępcą dyrektora ds. Badań i Wdrożeń w Instytucie Farb i Lakierów, a później do 1977 r. zastępcą dyrektora ds. Rozwoju w Zjednoczeniu Farb i Lakierów w Gliwicach i do 1990 r. dyrektorem Instytutu Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach. Jest twórcą i współtwórcą kompletu asortymentów wyrobów lakierowych dla przemysłu motoryzacyjnego i budownictwa.
Kierował badaniami rozwojowymi i wdrożeniowymi kilkunastu oryginalnych technologii. Jest autorem i współautorem kilku technologii żywic i spoiw lakierniczych wdrożonych do produkcji. Twórca i współtwórca 23 patentów i autor 16 referatów wygłoszonych w kraju i za granicą na sympozjach i konferencjach naukowych oraz 18 publikacji. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Zasłużonego dla Przemysłu Chemicznego oraz wyróżniony Nagrodą Państwową II stopnia i Nagrodą Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki.
WILCZYŃSKI Ireneusz, urodzony 9 czerwca 1931 r. we Włodawie. Jest absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej, gdzie w 1954 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika o specjalności włókna sztuczne i Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej, gdzie w 1965 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera włókiennika o specjalności włókna sztuczne. W 1954 r. rozpoczął pracę w Centralnym Zarządzie Przemysłu Włókien Sztucznych (później Zjednoczenie) w Łodzi jako dyspozytor w Wydziale Produkcji, później starszy inżynier w Wydziale Techniczno-Produkcyjnym. Od 1963 r. był kolejno naczelnym inżynierem, zastępcą dyrektora naczelnego ds. technicznych i później ds. produkcji w Zakładach Włókien Sztucznych STILON w Gorzowie Wlkp. Od 1972 r. był zastępcą dyrektora naczelnego ds. postępu technicznego w Zjednoczeniu Przemysłu Włókien Chemicznych CHEMITEX w Łodzi. Od 1982 r. był głównym specjalistą ds. technicznych Pełnomocnika Ministra Przemysłu Chemicznego ds. przemysłu włókien chemicznych; od 1985 r. głównym specjalistą ds. rozwoju w Zrzeszeniu Producentów Włókien Chemicznych i Zaplecza Technicznego w Łodzi i ekspertem, zastępcą dyrektora naczelnego ds. ekonomicznych w Międzynarodowym Zjednoczeniu Gospodarczym w dziedzinie włókien chemicznych „INTERCHIMWOŁOKNO” w Bukareszcie. Brał udział w rozbudowie i rozwoju ZWCh STILON od 1954 r.; kierował produkcją i zapleczem technicznym tych zakładów w czasie ich intensywnej rozbudowy i modernizacji. Współtworzył programy rozwoju przemysłu włókien chemicznych w ramach programowania rozwoju przemysłu chemicznego i lekkiego. Koordynował prace zaplecza badawczo-rozwojowego branży włókien chemicznych przez 13 lat. Jest odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową Za Zasługi dla Rozwoju Województwa Zielonogórskiego, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Chemicznego i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
WOŹNIAK Juliusz urodził się 13 czerwca 1925 r. w Kałuszu, woj. stanisławowskie. Maturę zdał w Wieliczce w lutym 1946 r. W tym też roku podjął pracę w charakterze laboranta w Instytucie Naukowo – Badawczym Przemysłu Węglowego, w Zakładzie Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu – Biskupicach. Studia wyższe ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie na Wydziale Matematyczno – Przyrodniczym, uzyskując stopień magistra filozofii w zakresie chemii, w październiku 1952 r. W styczniu 1953 r. otrzymał tzw. „nakaz pracy” w Zakładach Przemysłu Arsenowego w Złotym Stoku na Dolnym Śląsku i tam rozpoczął pracę na stanowisku kierownika Działu Kontroli Technicznej. W następnych latach zajmował kolejno stanowiska: głównego technologa, naczelnego inżyniera, a od 1 stycznia 1968 r. dyrektora przedsiębiorstwa. 31 lipca 1990 r. przeszedł na emeryturę. Zakłady Przemysłu Arsenowego przechodziły wiele przeobrażeń. W latach 50. wydobywano, wzbogacano i przerabiano koncentraty rud arsenowych uzyskując arszenik, arsen metaliczny i złoto. Pod koniec lat 50. zaniechano wydobywania i przerabiania rud arsenowych likwidując kopalnię i cały pion arsenowy. Została zmieniona nazwa przedsiębiorstwa na Zakłady Górniczo-Chemiczne, uruchamiano i rozwijano produkcję chemiczną Rozpoczęto produkcję pigmentów nieorganicznych, żółcieni cynkowych, chromowych, błękitu milori itp. Rozbudowano produkcję minii ołowianej i glejty oraz uruchomiono produkcję mączki fylitowej jako nośnika pylistych środków ochrony roślin. W latach 70. wybudowano nowoczesny oddział do produkcji pigmentów nieorganicznych oraz oddział produkcji farb i lakierów, głównie antykorozyjnych farb miniowych. W połowie lat 70. nastąpiło połączenie z Zakładami Tworzyw Sztucznych „Erg” w Mąkolnie. Po połączeniu nastąpił wzrost produkcji wyrobów z PE i tzw. głębokie przetwórstwo, łącznie z drukowaniem folii PE. Są to główne osiągnięcia zawodowe Juliusza Woźniaka: inwestycje, rozwój, nowe technologie. Z okresu produkcji złota jest współautorem patentu na zwiększenie odzysku złota z wypałków poarsenowych wg metody Platnera. W latach 1981 – 91 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Zrzeszenia „Polifarb”. Obecnie jest Przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółki „Polifarb” z o.o. z siedzibą w Gliwicach. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Odrodzenia Polski.
WOŹNIAKOWSKI Jan, urodzony w 1923 r. w Toruniu. Po studiach na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej, w lipcu 1950 r. rozpoczął pracę zawodową w Biurze Studiów i Projektów „BIPROCHEM” w Gliwicach. W „Biprochemie”, a następnie w „Biprokwasie”, pracował przez blisko 30 lat, zajmując kolejno stanowiska od asystenta projektanta, przez wszystkie szczeble, aż do dyrektora naczelnego biura, którym został w 1969 r. Wcześniej pełnił obowiązki generalnego projektanta wielu krajowych zakładów przemysłu chemicznego, m.in. w Alwerni, Tarnowskich Górach, POCh Gliwice. Do szczególnych osobistych osiągnięć należą prace mgr. inż. Janusza Woźniakowskiego przy projektowaniu wytwórni sadz technicznych zbudowanych w Gliwicach i w Jaśle. Jako dyrektor Biura Projektów „Biprokwas” realizował nadzwyczaj szeroki program eksportu wielu kompletnych obiektów, w tym produkcji kwasu siarkowego i oleum, sody kalcynowanej, związków chromu, baru, boru i innych nieorganicznych do wielu krajów świata.